kwiecień
Dzień Tęczy
Juliusz Słowacki - jeden z najwybitniejszych poetów polskich doby romantyzmu, dramaturg i epistolograf. Urodził się 4 września 1809 r. w Krzemieńcu. Już w dzieciństwie i wczesnej młodości miał szeroki kontakt z ówczesną elitą intelektualną, zwłaszcza z kręgu Uniwersytetu Wileńskiego. Tym sposobem poznał m.in. Adama Mickiewicza przed jego deportacją z Litwy. Utwory Słowackiego, zgodnie z duchem epoki i ówczesną sytuacją narodu polskiego, podejmowały istotne problemy związane z walką narodowowyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami niewoli, ale także poruszały uniwersalne tematy egzystencjalne. Jego twórczość wyróżniała się mistycyzmem, wspaniałym bogactwem wyobraźni, poetyckich przenośni i języka. Jako liryk zasłynął pieśniami odwołującymi się do Orientu, źródeł ludowych i słowiańszczyzny. Był poetą nastrojów, mistrzem operowania słowem. Wywarł ogromny wpływ na późniejszych poetów Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego w Polsce. Obok Mickiewicza i Krasińskiego określany jest jako jeden z wieszczów narodowych, uznawany powszechnie za największego przedstawiciela polskiego romantyzmu. Juliusz Słowacki zmarł na gruźlicę 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu. Został pochowany na paryskim Cmentarzu Montmartre. 14 czerwca 1927 r. ekshumowano szczątki Słowackiego, które następnie, na polecenie marszałka Józefa Piłsudskiego, zostały przewiezione do Polski. Fot. fakty.interia.pl
Anonse: