Własne

Na początku XX wieku, w Wilnie funkcjonowało kilku prywatnych szkół średnich. Wśród nich było gimnazjum męskie Piesockiego, następnie Katche’go, do którego uczęszczało wielu chłopców z polskich rodzin. Historia szkoły zamknęła się zaledwie w kilku latach działalności, a budynki w których mieściła się placówka nie istnieją.

Akcja Wyborcza Polaków na Litwie zaproponowała mieszkańcom rejonu wileńskiego lifting i ewolucję. Mieszkańcy jednak nie zaufali odmłodzonej fasadzie i postawili na rewolucję. Na ile świadomie, a na ile – eksperymentalnie lub „na złość” – raczej nie dowiemy się. Przegraną „o włos” w II turze prawdopodobnie zaprogramował sukces polskiej partii w I turze, gdy utrzymała 18 mandatów w 31-osobowej Radzie. Już wtedy było wiadomo, że w II turze AWPL-ZChR zagra z „resztą świata” (rejonu wileńskiego i nie tylko). Mam wrażenie, że przegrali „samobójem”. Kroplą, przelewającą czaszę 50% okazali się nie „litewscy nacjonaliści”, walczący o „relituanizację Wileńszczyzny” deweloperką i rozbudową nowych podmiejskich osiedli, a… sam elektorat Akcji Wyborczej, Polacy i inne mniejszości narodowe (ponad 15% w rej. wileńskim). Kilkaset młodych osób, dla których polskość partii nie jest już wartością nadrzędną, a skoro zachowała ona większość w Radzie, to merem może zostać ich oponent – Polak, więc pewnie mocno polskości nie naszkodzi, a być może do porządku przywoła i samowolę ukróci. Czy tej wyborczej zabawie towarzyszyła świadomość, że po nowelizacji ustawy o samorządzie mer nie będzie już „pierwszym z radnych”, tylko władcą rejonowej administracji, istotnego osobowego (i finansowego) zaplecza polskiej partii? Raczej wątpię…

Co roku w pierwszych dniach stycznia wędrowali ulicami Wilna, przybrani w jaskrawe stroje... Chodzili od sklepu – do sklepu, od domu – do domu, a za nimi tłumy dzieci, krzyczące „Króle idą!”. A było na co patrzeć! Maskarada sprawiała niezwykłą radość, zwłaszcza gdy przebierańcy potrafili swoim zachowaniem wzbudzić zaufanie gospodarzy.

„Doktor od wścieklizny” tak zwykle mieszkańcy Wilna określali Wacława Orłowskiego. Wybitny specjalista od profilaktyki i leczenia skutków pokąsania ludzi przez chore zwierzęta, ponad czterdzieści lat był związany z miastem. Należał do jego elity intelektualnej, szanowany i ceniony za swoją bezinteresowność, gdy trzeba było pomóc ubogim. Adres jego pracowni przy ulicy Sadowej był powszechnie znany, aż do momentu, gdy musiał wyjechać w ramach ekspatriacji, tracąc cały materialny dorobek swojej długiej działalności.

Tegoroczne obchody Święta Niepodległości Polski w Oddziale ZPL m. Wilna trwały aż 3 dni! Po uroczystościach 11 Listopada w Wilnie delegacja wileńskich Polaków następnego dnia udała się do Warszawy, gdzie uczestniczyła także w niezwykłym pogrzebie trzech Prezydentów RP na uchodźstwie, którzy po latach wrócili do kraju, by spocząć w Panteonie Narodowym, jaki powstaje w podziemiach Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. Wilnianom oczywiście najbliższy był ich krajan, przedwojenny wojewoda wileński Władysław Raczkiewicz. Udział licznej delegacji z Wilna w państwowych uroczystościach pogrzebowych i zwiedzanie Warszawy na drugi dzień pobytu w stolicy były możliwe dzięki wsparciu Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie”.

Zapraszamy do wspólnej zabawy, która pozwoli lepiej poznać ciekawostki i niepowtarzalne historie Wilna i Wileńszczyzny! Pytania dotyczące tych zagadnień będziemy zadawali w audycjach „Wilnoteki” na TVP Polonia i TVP Wilno oraz na naszym portalu. Chętnych do udziału w zabawie zapraszamy do przysyłania odpowiedzi na adres mailowy info@wilnoteka.lt.

Wzmożony rozwój urbanistyczny w Wilnie w trzech dekadach na przełomie XIX i XX wieku, wpłynął na ożywienie wielu branż rzemiosła. Meblarstwo było jedną z nich. Był to ciekawy okres mieszania się stylów, zmian wzornictwa i form oraz technologii produkcji. Wilno miało dobrych rzemieślników, dzięki którym wyroby znane były dalej niż rynek lokalny. Przegląd będący treścią artykułu obejmuje dwa zagadnienia: stolarstwa meblowego i handlu meblami.

Zapraszamy do wspólnej zabawy, która pozwoli lepiej poznać ciekawostki i niepowtarzalne historie Wilna i Wileńszczyzny! Pytania dotyczące tych zagadnień będziemy zadawali w audycjach „Wilnoteki” na TVP Polonia i TVP Wilno oraz na naszym portalu. Chętnych do udziału w zabawie zapraszamy do przysyłania odpowiedzi na adres mailowy info@wilnoteka.lt.

Ponad sto lat temu w Wilnie zmarł od ran, odniesionych w walce z bolszewikami ppor. Jan Antoni Maczek, brat gen. Stanisława Maczka, słynnego "ojca" polskich pancerniaków. Został pochowany w Wilnie, w kwaterze wojskowej na Antokolu, lecz z biegiem czasu ślad o tym zaginął na długie dziesięciolecia i rodzina ostatecznie nie wiedziała, gdzie szukać miejsca pochówku Jana Maczka. Była wzmianka o tym, że być może spoczywa na Rossie... Yvette Poplawska, dziennikarka polska z Belgii, postanowiła odnaleźć grób zmarłego i po 2 latach poszukiwań w archiwach IPN przy pomocy Ryszarda Gawrysia udało się odnaleźć drogę do zaginionego grobu najmłodszego brata generała. Kulminacją poszukiwań były zorganizowane w Wilnie obchody 102. rocznicy śmierci Jana Maczka, na które przybyła wnuczka gen. Stanisława Maczka - Karolina Maczek-Skillen.