Własne

„Całe dzieciństwo spędziłam wśród koszy z palmami. Do przedszkola nie chodziłam, zima mijała przy wijących palmy mamie i babci. Używało się wtedy do mocowania kwiatków nie nici, tylko drutu. Po drucie zostawała duża szpula, stawałam więc na tej szpuli i śpiewałam mamie i babci piosenki. Wtedy nie przypuszczałam, że palmiarstwo będzie moim podstawowym zajęciem” – mówi Agata Granicka, palmiarka w siódmym pokoleniu. Okazało się jednak, że jest po prostu skazana na kontynuowanie rodzinnej tradycji...

Im jesteś starszy, tym większy sens odnajdujesz w harcerstwie. Uświadamiasz sobie, że to nie tylko przygoda, zabawa, ale coś znacznie więcej. Coś, co motywuje do opuszczenia „strefy komfortu”, do działania, do służby – Ewa i Paweł Giliauskasowie z przekonaniem mówią, że harcerstwo dało im odwagę, wiarę w siebie, doświadczenie. I miłość. Dobrali się jak dwie połówki jabłka właśnie dzięki harcerstwu.

Jarmarki urządzane w Wilnie w pobliżu katedry mają swoją długą tradycję. Na przełomie XIX/XX wieku odbywały się tam Kaziuki, do czego jakiś czas temu powrócono. Od kilku lat urządzany jest tam również jarmark bożonarodzeniowy. Sprawdziło się w tym przypadku koliste rozplanowanie stoisk wokół choinki. W marcu i w grudniu plac Katedralny się zaludnia. Mieszkańcy Wilna i okolic, a także turyści przychodzą wówczas tłumnie, aby zapełnić szczelnie jeden z ważniejszych punktów miasta. Plac Katedralny jest jedną z części dawnego kompleksu Zamku Dolnego i łączy się z każdej strony z parkami miejskimi. Tuż obok Pałacu Władców znajdują się wejście i alejki prowadzące do ogrodów Botanicznego i Bernardyńskiego (Sereikiškių parkas, Bernardinų sodas). Teren parkowy biegnie też na północ od katedry, w stronę Nowego Arsenału. Rozciąga się tam zielony obszar, który nazywany jest obecnie skwerem Mendoga, a niegdyś była to część Parku Zamkowego nazywanego Cielętnikiem.

Wnętrze katedry było naturalnym miejscem, w którym nagrobkami, tablicami i rzeźbami upamiętniano zmarłych biskupów wileńskich. Jak pisał Juliusz Kłos w 1923 roku, nagrobków i tablic było wiele, ale sporo z nich, zwłaszcza pochodzących sprzed XVII wieku, zostało zniszczonych. Przy całej skomplikowanej historii Wilna postaci biskupów przechodziły rodzaj weryfikacji, przy czym uznanie ich za „wygodnych” lub „niewygodnych” decydowało, czy dalsze eksponowanie tablicy z ich nazwiskiem jest właściwe.

Mijający 2017 rok obfitował w ważne wydarzenia na Litwie i w świecie. Świat żył wydarzeniami związanymi z Państwem Islamskim, próbami nuklearnymi w Korei Północnej i polityką prowadzoną przez nowego prezydenta USA Donalda Trumpa. Na Litwie jednym z najbardziej ekscytujących wydarzeń było niewątpliwie odnalezienie Aktu Niepodległości. Jaki był ten rok dla Wileńszczyzny i mieszkających na Litwie Polaków? Oto wilnotekowy przegląd najważniejszych wydarzeń 2017 roku.

Światełko Pokoju już wędruje po placówkach i urzędach Wilna i Litwy, a najważniejsze, że już wkrótce będzie rozjaśniać nasze domy i serca. To światełko jest symbolem ciepła, nadziei i pokoju, które mają zamieszkać w nas wszystkich. Nawet gdy przeżywamy trudniejszy okres, a w domu zamiast świątecznego nastoju panuje złość i niezgoda, to musimy zrobić wszystko, by miłość, sprawiedliwość i dobro zwyciężyły. Jeśli uważacie, że nie ma szans tego naprawić, to tylko wyobraźcie sobie, że sam moment odpalania Światła w Betlejem już jest przykładem, że Pokój ma wielką siłę. Betlejem jest położone w Autonomii Palestyńskiej, gdzie konfliktów zbrojnych i ataków terrorystycznych było bardzo wiele i, nie zważając na tak tragiczne warunki polityczne, w 29- letniej historii BŚP, nigdy nie było tak, by Światło nie wyruszyło w świat. Jeżeli Betlejemskie Światło Pokoju przynajmniej na kilka dni mogło zatrzymać wojnę, to na pewno jest w stanie wnieść Pokój do naszych domów.

Wieniec adwentowy, pięknie ozdobiona choinka, kompozycja z gałązek świerkowych – na święta dom powinien być odpowiednio udekorowany. Florystka Maria Oleńska żartuje jednak, że jak ten przysłowiowy szewc, który bez butów chodzi, nieraz dopiero w ostatniej chwili przed świętami zabiera się za dekorowanie własnego domu – tygodnie przed Bożym Narodzeniem to dla niej czas intensywnej pracy.

Kto z nas nie słyszał narzekań i uwag dorosłych podkreślających różnice między pokoleniami - "za moich czasów" - mówią - "życie było wolniejsze, jedzenie zdrowsze, emocje prawdziwsze... ludzie spędzali ze sobą więcej czasu, chętniej się spotykali i więcej czytali". Uwagom dorosłych towarzyszą często moralizatorskie wskazówki typu: "dbaj o zdrowie", "rozwijaj się" i "podejmuj mądre decyzje".

Poczucie dumy, jedności i siły narodu w ostatnich latach przed wybuchem II wojny było bardzo potrzebne. Obchody Święta Niepodległości właśnie w dniu 11 listopada Sejm II RP ustanowił dopiero 23 kwietnia 1937 r. Jesienią tegoż roku 19. rocznicę odzyskania niepodległości po raz pierwszy obchodzono jako święto państwowe, był to dzień wolny od pracy. Ta rocznica musiała być, rzecz jasna, "po wsze czasy związana z Wielkim Imieniem Józefa Piłsudskiego, zwycięskiego Wodza w walkach o Wolność Ojczyzny". Marszałek już wtedy nie żył, wobec czego głównym patronem święta był Edward Śmigły-Rydz. Niestety, tylko dwukrotnie dane było wilnianom obchodzić Dzień Niepodległości w wolnej Polsce - na trzeci rok już nie państwowe, ale chyba najbardziej dramatyczne i przejmujące uroczystości Wilno zorganizowało 11 XI 1939 roku już pod administracją litewską...