Sejm RP ustanowił rok 2019 Rokiem Anny Walentynowicz
„Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w uznaniu zasług Anny Walentynowicz dla utworzenia wielkiego ruchu Solidarności i odzyskania przez Polskę niepodległości oraz składając hołd Jej niezłomnej postawie, ustanawia rok 2019 Rokiem Anny Walentynowicz” – głosi uchwała. Za jej przyjęciem głosowało 302 posłów, przeciw było 51, od głosu wstrzymało się 44 posłów.
15 sierpnia 2019 r. przypada 90. rocznica urodzin Anny Walentynowicz, działaczki niepodległościowej Wolnych Związków Zawodowych i współtwórczyni Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”.
Anna Walentynowicz urodziła się w 1929 r. na Wołyniu w chłopskiej rodzinie ukraińskich protestantów. II wojnę światową spędziła z dala od domu i swoich bliskich, przez biedę zmuszona do pracy dla polskich zarządców. W listopadzie 1950 r. zapisała się na kurs spawacza i trafiła do Stoczni Gdańskiej, szybko stając się przodownicą pracy. Wkrótce wstąpiła do Ligi Kobiet i zaczęła zabiegać o prawa pracowników.
W 1970 r. brała udział w antykomunistycznych protestach robotniczych w Trójmieście i w strajku w Stoczni Gdańskiej. Od 1978 r., działając w Wolnych Związkach Zawodowych Wybrzeża, udostępniała mieszkanie jako punkt kontaktowy, redagowała i kolportowała niezależne pismo „Robotnik Wybrzeża” oraz współorganizowała obchody rocznic Grudnia'70 i kultywowała pamięć ofiar komunistycznego mordu na robotnikach. Była prześladowana i wielokrotnie zatrzymywana na 48 godzin.
8 sierpniu 1980 r., pięć miesięcy przed osiągnięciem wieku emerytalnego, A. Walentynowicz została dyscyplinarnie zwolniona z pracy. Stało się to bezpośrednią przyczyną wybuchu 14 sierpnia strajku w Stoczni Gdańskiej. Pierwszym postulatem protestujących było przywrócenie jej do pracy. Władza uległa żądaniom i wkrótce przywróciła ją do pracy.
„Walentynowicz wraz z Aliną Pieńkowską doprowadziła do kontynuacji strajku w dniu 16 sierpnia i przeobrażenia go w strajk solidarnościowy z robotnikami strajkującymi w innych zakładach pracy. Zapoczątkowana tym narastająca fala strajków i protestów w wielu miejscach Polski zmusiła komunistów do negocjacji i zawarcia porozumienia ze strajkującymi oraz doprowadziła do powstania NSZZ «Solidarność»” – głosi uchwała.
Po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 r. A. Walentynowicz była internowana i więziona. W 1983 r. za organizowanie strajku skazano ja na 1,5 roku pozbawienia wolności w zawieszeniu. Zwolniono ją w kiwetniu następnego roku.
A. Walentynowicz kontynuowała działalność na rzecz niepodległości. Była m.in. inicjatorką protestu głodowego po zabójstwie ks. Jerzego Popiełuszki. Krytykowała także ówczesne kierownictwo „Solidarności” skupione wokół Lecha Wałęsy – z jednej strony z uwagi na pojawiające się informacje o jego współpracy z SB, z drugiej zaś – z powodu niechęci do Okrągłego Stołu jako rozwiązania „ugodowego”. Z tego względu po 1989 r. nie utożsamiała się z polityką rządzących partii postsolidarnościowych.
W 1996 r. odnalazła swoją rodzinę na Ukrainie, z którą do śmierci utrzymywała bliski kontakt. W 2006 r. otrzymała Order Orła Białego. Zginęła 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie Tu-154M pod Smoleńskiem. Była w polskiej delegacji, która zmierzała na uroczystości z okazji 70. rocznicy zbrodni katyńskiej.
Na podstawie: PAP, pl.wikipedia.org
