Silni niemocą UE, czyli pasożyci unijni

Trudno taki stan rzeczy uwarunkować jedną przyczyną – jest ich co najmniej kilka.

Po pierwsze, Rada Europy i Unia Europejska są raczej szeregiem krajów zrzeszonych w organizacji niż organizacją zrzeszającą szereg krajów. Krajów o tak bardzo zróżnicowanych interesach. Wiele wody upłynęło od czasu, kiedy podstawą organizacji tych były inspiracje ideowe. Mam wrażenie, że z upływem czasu nabierają one coraz więcej cech merkantylizmu. Obym się myliła…

Druga sprawa – to swoiste przymykanie oczu przez wielkich tego świata na akty łamania praw człowieka z powodu własnych grzeszków i przewinień. Trudno sobie wyobrazić, by po wydarzeniach romskich palcem innym krajom, dopuszczającym się karygodnych czynów, groził prezydent Francji Nicolas Sarkozy czy też kanclerz Niemiec Angela Merkel, która nie tak dawno stwierdziła, że niemiecka polityka integracyjna wobec imigrantów odniosła fiasko…

Za wcześnie, by kraje, które pozwalają sobie na deptanie międzynarodowych i europejskich standardów w zakresie praw człowieka, zaczęły zacierać ręce. Wspomniane organizacje nadal są w pełni sił, aczkolwiek dopadła je, tak się przynajmniej wydaje, chwilowa niewydolność.

Jak wiadomo, historia kołem się toczy. Wobec tego wierzę, że znów powrócą czasy funkcjonowania Rady Europy i Unii Europejskiej na podstawie, w której interesy ogólnoludzkie i komercyjne wzajemnie się przeplatają nie powodując dominacji żadnego z tych segmentów.