Długa droga do normalności

Dla organizatorów poniedziałkowej manifestacji;
.Koniecznie zaprosić, telefonicznie- bezpośrednio, wszystkie możliwe media zachodnie i z naszego regionu. Trzeba im to sprzedać jako najważniejsze wydarzenie na LT. Wiadomość roku.Bez mediów nie warto się w ogóle zajmować organizacją protestu.

Dobre stosunki Litwy z Polską, a co za tym idzie - poprawne traktowanie polskiej mniejszości na Litwie będą dopiero wtedy gdy Litwini i ich decydenci zrozumieją, i nabiorą przekonania, że tego wymaga ich najwyższy narodowy interes. Dzisiaj tak nie jest, bo w litewskiej tradycji narodowej dominuje - mniej lub bardziej uzasadniony - lęk przed polonizacją, której cudem uniknęli. Ich, Litwinów, obecne traktowanie swoich polskich współobywateli tylko potwierdza trwające od połowy XIX wieku antypolskie fobie. Już się tak w dziejach relacji polsko-litewskich kilka razy zdarzyło, że świadomość narodowego interesu skłoniła Litwinów do poszukiwania sposobów na ułożenie dobrych relacji z Polakami. Wymienię tylko zagrożenie krzyżackie w średniowieczu, czy zagrożenie ze strony rosnącego w siłę Księstwa Moskiewskiego. Dziś Litwini oskarżają swoich przodków o zdradę narodowych interesów, ale robią to z XiX-wiecznego punktu widzenia i od tamtej pory nie wydarzyło się jeszcze nic co by tę ich optykę zmieniło. Gdy czytam o współczesnych relacjach polsko-litewskich często nasuwa mi się analogia do stosunków polsko-niemieckich. Zdaję sobie sprawę, że takie porównanie może budzić protesty bo Polacy nie eksterminowali Litwinów, nie budowali dla nich obozów zagłady, nie zsyłali na dzikie rubieże swojego państwa. Wręcz przeciwnie: ściśle z Litwinami współpracowali, koronowali ich, dopuszczali do najwyższych godności. Ponieważ jednak bilans stosunków niemiecko-polskich jest o wiele bardziej tragiczny niż polsko litewskich, a mimo to udało się relacje polsko- niemieckie znormalizować, to właśnie dlatego ta analogia jest tak ważna. W okresie PRL-u na Górnym Śląsku i Opolszczyźnie w szkołach nie uczono w ogóle języka niemieckiego. Byłym obywatelom III Rzeszy i ich potomkom pozostałym na swoich ojcowiznach wmawiano, że są zgermanizowanymi polskimi Ślązakami, a w ogóle to Polska wróciła na swoje pradawne piastowskie ziemie. Od 20 lat nikt już takiego kitu nam nie wciska. Byli obywatele III Rzeszy i ich potomkowie mogą być kim chcą (często deklarują narodowość niemiecką), w szkołach uczą się a w kościołach modlą po niemiecku. Mnóstwo miejscowości województw śląskiego i opolskiego ma podwójne nazwy. Nikogo nie dziwią niemieckie flagi na samochodach z opolskimi rejestracjami gdy reprezentacja Niemiec gra ważny, między-pąństwowy mecz. A przecież nasza krzywda była większa. Więc skąd ta zmiana? Bo my Polacy mieliśmy w tym ważny, narodowy interes. Musieliśmy wyrwać się z objęć Moskwy i zaryzykować zaufanie Niemcom, bo tylko oni mogli nam w tym pomóc. Nikt nie wie czy w ogóle i ewentualnie kiedy Litwini uznają, że w ich ważnym, narodowym interesie jest ułożenie po partnersku ( to znaczy, że obie strony dają) stosunków z Polską i Polską mniejszością na Litwie. Być może Litwinom potrzebny jest jakiś bodziec z zewnątrz (np.zagrożenie ze wschodu) lub inny, trudny dziś do przewidzenia proces społeczny czy polityczny. Natomiast trudno dziś sobie wyobrazić, że tak "sami z siebie" zobaczą w nas swoich przyjaciół i zaczną traktować po partnersku z wzajemnością. Litwa i Litwini są wolni i w tej wolności mają również prawo do ponoszenia konsekwencji swoich wolnych wyborów.

Czterech członków Gdańskiego Stowarzyszenia "Godność", zrzeszającego obecnych więźniów politycznych rezymu Tuskoleppa i osoby represjonowane z lat 1980-89, oraz b. działacz Wolnych Związków Zawodowych nie chcą, aby miejscowy oddział Instytutu Pamięci Narodowej występował do prezydenta Komoruskiego o przyznanie im Krzyża Wolności i Solidarności. Twierdzą, że Komoruski nie zachował szacunku do Lecha Kaczyńskiego. Ohyda!