Gość

W pierwszym dniu naszej wędrówki śladami bł. ks. Michała Sopoćki, którymi oprowadza nas po Wilnie ks. Mariusz Marszałek, zatrzymamy się przy kościele św. Jerzego w Wilnie. Kościół obecnie jest zamknięty - aktualnie mieści się w nim magazyn książek Litewskiej Biblioteki Narodowej, ale przed wojną działało tu Wyższe Seminarium Duchowne.

Gościem specjalnym tegorocznej edycji Międzynarodowego Festiwalu-Konkursu Polskiej Muzyki Fortepianowej poświęconego Fryderykowi Chopinowi był Stanisław Drzewiecki. Pianista, tym razem jako Gość Wilnoteki, opowiada o swojej pasji oraz o drodze, jaką musi pokonać młody człowiek, który marzy o karierze muzycznej.

Romantyczne historie o miłości kończą się zazwyczaj wtedy, gdy zaczyna się szara codzienność. Pozostawiają nam wprawdzie nadzieję, że bohaterowie "żyli razem długo i szczęśliwie", jednak rzadko opowiadają o tym, ile za to szczęście trzeba było zapłacić. W Dzień Zakochanych widzów i czytelników Wilnoteki zapraszamy na spotkanie z niezwykłymi gośćmi, których opowieść nie jest kiczowatą, walentynkową bajką, ale prawdziwą historią o miłości dobrze wypróbowanej przez czas i historię. Pani Regina i Stanisław Wiercińscy są małżeństwem już od 75 lat. Przeżyli razem wojnę, rozstanie z powodu więzienia i lat łagrów, doczekali się 7 wnucząt i 7 prawnucząt.

Jednym z wydarzeń tegorocznego Festiwalu "Kristupo Kalėdos" był koncert jazzowych pastorałek znakomitego polskiego muzyka i kompozytora Włodzimierza Nahornego w wykonaniu autora oraz Mariusza Bogdanowicza (kontrabas), Piotra Biskupskiego (perkusja) oraz solistów Doroty Miśkiewicz i Janusza Szroma. Piękny, nastrojowy koncert, który się odbył w kościele św. Katarzyny, wprowadził publiczność wileńską w nastrój Świąt Bożego Narodzenia. Po występie Włodzimierz Nahorny opowiedział Wilnotece o swoich pastorałkach, o tym, co się śpiewa podczas Wigilii w jego domu i ... o swojej roli w świątecznych przygotowaniach.

Koncert Alicji Węgorzewskiej, który odbył się ramach Dni Kultury Polskiej w Wilnie, był dla artystki podróżą sentymentalną. "W Wilnie przyszła na świat moja mama, a moja babcia brała ślub w Ostrej Bramie" - słowa, które powiedziała na początku występu, stały się kluczem do serc wileńskiej publiczności. Zarówno osobowość artystki, jak i jej twórczość, spotkały się z bardzo serdecznym przyjęciem. O swoim spotkaniu w wileńską widownią Alicja Węgorzewska opowiada jako gość Wilnoteki.

W czasie Międzynarodowego Festiwalu Monospektaklu "MONOWschód II", jaki odbył się w tym roku w Wilnie, widzowie mieli okazję obejrzeć osiem spektakli prezentowanych przez polskich artystów z różnych części świata. Wyjątkowym wydarzeniem była premiera monodramu „Jestem, więc myślę...” w wykonaniu Cezarego Morawskiego i w reżyserii jego żony - Anny Zagórskiej.

Przed rokiem uczcił 85. urodziny. Historia Jego życia wypełniona była duchem patriotyzmu i polskości. Lata dzieciństwa i młodości - to realia wojenne, harcerstwo, konspiracja i walka u boku wileńskiej Armii Krajowej. Później - kilka lat łagrów w Workucie, które go nie złamały, ani nie zmusiły do opuszczenia ukochanego Wilna. Po powrocie - zespół "Wilia" i nowa działalność, którą wystawił sobie chyba największy z możliwych pomników: budowanie całej sieci dziecięcych zespołów ludowych przy szkołach polskich na Wileńszczyźnie. Potem była działalność w środowisku harcerskim i kombatanckim. Zawsze w pierwszym szeregu, bezkompromisowy i nieugięty.

Rozmowa z Wilią Tulicką (Vilija Tulickaitė), która podczas uroczystości 25-lecia Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej Oddział Pomorski odebrała nagrodę prezydenta Miasta Gdańska.

11 Marca, czyli Dzień Odzyskania Niepodległości, jest na Litwie obchodzony na różne sposoby. Dla przykładu, w rejonie solecznickim nową rozrywką Prawdziwych Patriotów jest... zdzieranie tabliczek z polskimi nazwami ulic. Ostatnio po takich "obchodach" zginęły trzy: dwie w samym centrum Jaszun, przy ul. Lidzkiej, trzecia przy ul. Balińskiego. Głębiej w miasteczko albo na teren prywatny Prawdziwi Patrioci pewnie nie zaryzykowali się zapuszczać, ale z bloku czy ze sklepów... Dziś zdzierają tabliczki, jutro - zachęceni "nowym europejskim trendem" - zaczną bić szyby za napis "sklep" po polsku. Jarosław Pieszko, właściciel jednego z "odartych" sklepów, z niedowierzaniem kręci głową. "Przed rokiem ktoś zgłosił na policję, gdy 3 Maja wywiesiłem polską flagę, teraz tabliczki, cały czas mamy na karku litewskich dziennikarzy. Po prostu ktoś tu nie może żyć bez "wroga" w najbliższym otoczeniu... Może jest to sposób na własne kompleksy, trzeba się dowartościować?" - mówi.