"kuriergalicyjski.com"

Kontynuujemy prezentację świątyń Wołynia, które szczodrze fundował ród Wiśniowieckich, wygasły w połowie XVIII wieku... Rodowym gniazdem rodu była miejscowość Wiśniowiec. Zakonnicy karmelici bosi przybyli tu w 1644 roku na zaproszenie wojewody ruskiego Jeremiego Wiśniowieckiego, który w ciągu najbliższych dziesięciu lat wystawił dla nich murowaną świątynię św. Anny.

Spośród licznych przedstawicieli rodu Potockich krajoznawcy najwięcej zastrzeżeń mają do ostatniego właściciela Stanisławowa - Antoniego Protazego Potockiego. Określenia "bankrut" i "marnotrawca" na zawsze przylgnęły do niego, powtarzając się w kolejnych publikacjach historycznych.

Swój ród Wiśniowieccy wiodą od Rurykowiczów, jeden z nich – Dymitr (Bajda) był hetmanem kozackim, drugi - Jeremi - zaciekłym wrogiem Chmielnickiego, trzeci zaś - Michał Korybut - królem Rzeczypospolitej. Ród, który wygasł w 1744 roku, pochodził z wołyńskiego miasteczka Wiśniowiec, gdzie zachowała się jego rezydencja.

Magnacki ród Chodkiewiczów herbu Kościesza odgrywał znaczną rolę w życiu Rzeczypospolitej już od XV wieku. Szczyt sławy rodu przypadł na okres złotego wieku Polski. Trzej przedstawiciele rodu byli hetmanami Wielkiego Księstwa Litewskiego, a ostatni z nich, Jan Karol, wsławił się w zwycięskiej bitwie przeciwko Turkom pod Chocimiem w 1621 roku. W tej bitwie on i hetman Zaporoski Petro Zahajdaczny zostali śmiertelnie ranni. W XVI wieku ród podzielił się na trzy gałęzie: brzostowicką, bychowską i supraską. Nie wygasła jedynie ostatnia, której przedstawiciele obrali sobie za rezydencję Młynów na Wołyniu...

1 lipca br. Sejneńskie Towarzystwo Opieki nad Zabytkami zorganizowało międzynarodową konferencję na temat współpracy polsko-litewskiej na niwie kulturalnej - "Pro memoria Nobliście Henrykowi Sienkiewiczowi".

Trudno pisać o kimś, kto tak naprawdę nie odszedł z naszej świadomości, tylko jakby na pewien czas jest bardziej nieobecny. Tak myślimy o ludziach, z którymi łączyła nas wspólnota ducha, zrozumienie poprzez szczegóły, poprzez bycie na tej samej "częstotliwości”, czytelnej tylko dla nas, z nieustającą naiwnością wobec twardych zasad życia, podsycaną dodatkowo ciepłymi wspomnieniami z lat młodości.