Nadesłane

Chociaż dopiero połowa kwietnia puszcza, łąki, pola i jeziora obudziły się już do życia. Tegoroczna wiosna przyszła wcześnie i wszystkie Stworzenia Boże otrząsnęły się już z zimowego odrętwienia. Szczupaki gonią krasnopióry, aż tafla Jeziora Trockiego kotłuje się wieczorami. Ptactwo kwili, ćwierka, krzyczy od świtu do zmierzchu, a zwierz dziki swoim chrząkaniem, rykiem i warkotem zaznacza swoją obecność. Rozległy parterowy dom z ogromnym centralnie położonym salonem-jadalnią tętni życiem. Podwórko, ogród, ziemia i las wymaga ręki człowieka. Czas goni. Zbliża się Wielkanoc, no i Pan-Mąż powinien zjechać jutro ze swojej ojcowizny. Pani Sławińska dogląda wszystkiego a chłopi, parobcy i służba pilnie wykonują jej polecenia. Piątkowy wieczór. Po drugiej stronie jeziora w Pałacu Tyszkiewiczów odbywa się widać przyjęcie, bo odgłosy muzyki niosą się po wodzie, a niebo raz po raz rozświetlają fajerwerki. „Bezbożnicy” wzdychała pod nosem Pani Sławińska - „Wielki Piątek i zabawy. Na psa urok!” „Pan! Pan jedzie!” Krzyczy wbiegając na podwórzec mały Karaim. Wkrótce jakieś dziesięć wozów: zapasów, prezentów i służby wtacza się pod dom. Pan Sławiński zjeżdżał do Trok 2-3 razy w roku. Zostawał z żoną parę tygodni i wracał gospodarzyć ziemią położoną w głębi kraju. Szybko zadecydowano, że wozy zostaną rozładowane jutro i po hałaśliwych i radosnych powitaniach ludzie powoli udawali się na spoczynek.