Monika Urbanowicz

Niektórzy ludzie są jak świece. Spalają się, żeby przynieść światło innym... Major Eugeniusz Siemaszko taki właśnie był. Jak świeca, której głównym zadaniem nie jest topienie wosku, a rozlewanie światła na innych.

Patron szkoły nie tylko wyznacza kierunek działań wychowawczych i dydaktycznych, ale przede wszystkim jest filarem, na którym opiera się codzienność szkolnej społeczności. Patron zobowiązuje – nieustannie przekonują się o tym uczniowie Progimnazjum im. Jana Pawła II w Wilnie, bo wdrażanie w życie nauczania papieża nie ogranicza się jedynie do rocznic i okazyjnych wspomnień.

Po dość długich debatach na temat formy przeprowadzenia XXIX Konkursu Recytatorskiego im. Adama Mickiewicza Kresy 2020 w czasie pandemii i narodowej kwarantanny, 17 listopada wyłoniono zwycięzców, którzy będą reprezentować szkoły miejskie w finale.

Muzyka ma ogromne zdolności wyrażania piękna każdej kultury. Ze swej natury może sprawić, że zabrzmią wewnętrzne harmonie. Podnosi intensywne i głębokie emocje, a swoim czarem wywiera ogromny wpływ – słowa św. Jana Pawła II idealnie korespondują z osobowością Jolanty Gryniewicz. Ona cała jest muzyką...

Poeta Tadeusz Różewicz szukał nauczyciela i mistrza, który w powojennej rzeczywistości jeszcze raz nazwie rzeczy i pojęcia. Dwa pokolenia uczniów Krystyny Miselienė mogą powiedzieć, że znalazły – ich wieloletnia nauczycielka i dyrektor szkoły w Jawniunach – była nie tylko nauczycielem chemii i biologi, ale i wychowawcą-mistrzem, kierującym buntowniczą naturę nastolatków na właściwe tory. Dzięki niej idą przez życie z dumnie podniesioną głową, bo pamiętają...

Sfinalizowaniem ogłoszonej przez Samorząd Rejonu Wileńskiego „Wiosny z księdzem Józefem Obrembskim” będzie otwarcie i poświęcenie wyremontowanego „pałacyku” - teraz już muzeum Księdza Prałata Józefa Obrembskiego. Mimo iż tytularnie nawiązuje do postaci głównego patrona, to zgodnie z wolą zmarłego przed dwoma laty księdza ma to być Muzeum Kapłanów Wileńszczyzny. Czy będzie to miejsce - depozyt pamiątek i dowodów uznania, pochowanych w gablotach i z delikatnością przecieranych z kurzu, by przypadkiem nie zetrzeć z nich patosu i tworzącej się legendy, czy raczej tym dawnym pałacykiem, do którego przychodziło się po radę, wewnętrzny spokój i duchowy rozwój... To wszystko będzie zależało od ludzi, którzy podejmą trud przywracania pamięci, otwierania wrót przeszłości Kościoła na Wileńszczyźnie.