Jarosław Tomczyk

Jego pogrzeb w Katowicach w sierpniu 1939 r. był wielką manifestacją polskości. – Gdyby dożył wojny, Niemcy by mu nie przepuścili. Był dla nich symbolem krzywd, przyłączenia kawałka Górnego Śląska do Polski – mówi o Wojciechu Korfantym, w 150. rocznicę urodzin, Józef Krzyk, jego biograf.

Mieliśmy z tatą razem pojechać do Wilna, chciał raz jeszcze pospacerować po jego ulicach. Niestety, nie zdążyliśmy. Ale zachowały się grafiki z obrazami rodzinnego miasta, które wykonywał. Chciałbym je pokazać nad Wilią przy okazji setnej rocznicy jego urodzin – mówi Krzysztof Karewicz, syn Emila, wybitnego aktora, urodzonego w Wilnie 13 marca 1923 r.

W lipcu odbył się 11. Festiwal Miłosza, największe święto poetyckie w Polsce. Po latach pandemii – znów w pełni stacjonarnej formie. Jedną z największych atrakcji była możliwość odwiedzenia mieszkania, w którym noblista spędził ostatnie lata życia.

Nadanie katedrze biskupiej w Wilnie wezwania św. Stanisława było jednym z najdonioślejszych przejawów szerzenia się jego kultu, który łączy Polskę i Litwę – mówi prof. Jerzy Rajman, kierownik Katedry Historii Średniowiecznej na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie.

Przez długi czas numer na ręce zaklejałam plastrem. Żeby nikt nie pytał, gdzie byłam i dlaczego. Gest papieża Franciszka, który ten numer ucałował, odbieram jako hołd złożony wszystkim dzieciom, które w różnych okolicznościach II wojny światowej zginęły jako niewinne istoty – mówi Lidia Maksymowicz, jedna z najmłodszych wyzwolonych z obozu Auschwitz-Birkenau.

Uznawany jest za najstarsze miasto Białorusi. Do 1772 r. leżał w granicach Rzeczypospolitej. Słynie z dwóch niezwykłej urody zabytków sakralnych, ale nie tylko dla nich warto przyjechać do pięknego, klimatycznego Połocka.

W Krakowie Polska zremisowała bezbramkowo z Litwą w swoim ostatnim sprawdzianie przed finałami piłkarskich mistrzostw Europy, które już w najbliższy piątek rozpoczynają się we Francji. - Litwini zagrali bardzo dobrze, agresywnie, byli bardzo zdeterminowani – komplementował rywali po meczu selekcjoner Polaków Adam Nawałka. Trener gości Edgaras Jankauskas także był zadowolony ze swoich zawodników, chociaż podkreślił, że przed tygodniem – mimo że przegrali z Łotwą – z ich gry był usatysfakcjonowany jeszcze bardziej.

Niemcy, którzy w wielkim finale w Krakowie, w pięknym stylu pokonali Hiszpanię aż 24:17 zostali zwycięzcami rozgrywanych w Polsce przez ostatnie dwa tygodnie 12. Mistrzostw Europy w Piłce Ręcznej mężczyzn. Przed turniejem mało kto widział w nich faworytów. Trzecie miejsce - dla imponujących grą z kontry Chorwatów po wygranej w meczu o brąz z Norwegią (czarnym koniem mistrzostw!) 31:24. Norwegowie zaimponowali postawą fair play. Mieli podstawy do protestu po półfinale z Niemcami, bo rywali w kluczowym momencie było więcej na boisku niż powinno - ale ich wycofali. Polacy, choć zdawali się być na wyciągniecie ręki od finałowej czwórki, zakończyli turniej na 7. miejscu. Zagrali w nim zarówno swój najlepszy mecz w XXI wieku, gdy rozbili 31:25 mistrzów olimpijskich, świata i Europy - Francuzów, jak i najgorszy, gdy ulegli aż czternastoma golami Chorwatom (23:37), co pozbawiło gospodarzy szans na pierwszy, historyczny medal na Euro. Po tym meczu dymisję z funkcji selekcjonera kadry złożył niemiecki trener Michael Biegler, który przed rokiem doprowadził biało-czerwonych do brązowego medalu mistrzostw świata w Katarze. Rezygnacja została przyjęta.

Już dziś wieczorem startuje największa tegoroczna impreza sportowa, jaka odbędzie się w Polsce - mistrzostwa Europy piłkarzy ręcznych! Biało-czerwoni są wśród faworytów turnieju, który odbędzie się w halach Krakowa, Katowic, Wrocławia i Gdańska. Litwa niestety nie zakwalifikowała się. W kolekcji 7 medali, zdobytych dotąd przez polskich szczypiornistów na najważniejszych imprezach międzynarodowych, jest złoto Superpucharu (2007 r.), srebro Mistrzostw Świata (ostatnie także w 2007 r.) i brąz Igrzysk Olimpijskich (1976 r.), ale nie ma ani jednego medalu odbywających się od 1994 r. mistrzostw Starego Kontynentu. Najwyższe jak dotąd czwarte miejsce wywalczone w 2010 r., czy też szóste miejsce przed dwoma laty, pozostawia uczucie niedosytu, tym bardziej, że dziś, na starcie kolejnego turnieju Polacy staną nie tylko w roli gospodarza, lecz także brązowego medalisty mistrzostw świata sprzed roku.