wrzesień
Juliusz Słowacki herbu Leliwa - jeden z najwybitniejszych poetów polskich doby romantyzmu, dramaturg i epistolograf. Urodził się 4 września 1809 r. w Krzemieńcu. Po studiach prawniczych w Wilnie wyjechał do Krzemieńca, następnie do Warszawy, gdzie objął posadę aplikanta w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Po wybuchu powstania listopadowego poeta podjął pracę w powstańczym Biurze Dyplomatycznym księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. W ramach misji dyplomatycznej zleconej przez powstańczy Rząd Narodowy, wyruszył do Paryża i Londynu, następnie osiadł w Genewie. W lutym 1836 r. Słowacki opuścił Szwajcarię. W latach 1836-1837 podróżował po Grecji, Egipcie, Palestynie i Syrii. W końcu osiadł na stałe w Paryżu. Obok Mickiewicza i Krasińskiego Słowacki jest określany jako jeden z wieszczów narodowych. Był związany z mesjanizmem polskim. Był też mistykiem. Obok Mickiewicza uznawany powszechnie za największego przedstawiciela polskiego romantyzmu. Utwory Słowackiego, zgodnie z duchem epoki i ówczesną sytuacją narodu polskiego, podejmowały istotne problemy związane z walką narodowowyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami niewoli, ale także poruszały uniwersalne tematy egzystencjalne. Jego twórczość wyróżniała się mistycyzmem, bogactwem wyobraźni, poetyckich przenośni i języka. Jako liryk zasłynął pieśniami odwołującymi się do Orientu, źródeł ludowych i słowiańszczyzny. Był poetą nastrojów, mistrzem operowania słowem. Obok Cypriana Kamila Norwida i Tadeusza Micińskiego uważany za największego z mistyków polskiej poezji. Juliusz Słowacki nigdy się nie ożenił. Był typowym rentierem. Przysyłane przez matkę pieniądze umiejętnie pomnażał, inwestując je na paryskiej giełdzie. Pozwoliło mu to zyskać pewną niezależność finansową, umożliwiło to mu też nie tylko wydawanie własnej twórczości, ale przede wszystkim poświęcenie się tej twórczości. Zmarł 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu. Został pochowany na paryskim Cmentarzu Montmartre. 14 czerwca 1927 r. szczątki Słowackiego ekshumowano, następnie na polecenie marszałka Józefa Piłsudskiego zostały przewiezione do Polski. Prochy zostały złożone obok Adama Mickiewicza w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu.