Bitwa pod Wiedniem - bitwa stoczona 11 września i 12 września 1683 r. między wojskami polsko-austriacko-niemieckimi, pod dowództwem Jana III Sobieskiego, a armią Imperium osmańskiego pod wodzą wezyra Kara Mustafy pod Wiedniem. Zakończyła się przegraną Turcji, która nie podniosła się już po tym uderzeniu i przestała stanowić zagrożenie dla chrześcijańskiej Europy. Sobieski zabrał z Krakowa około 27 tys. wojsk koronnych, w tym 25 chorągwi husarii, i 29 lipca, nie czekając na spóźniających się Litwinów, pomaszerował śpiesznie na odsiecz Wiedniowi. Trasa marszu prowadziła przez Śląsk, Morawy i Czechy. W pochodzie towarzyszył królowi najstarszy syn Jakub, który w czasie tej wyprawy napisał pamiętnik. Straty Turków w bitwie wyniosły około 20 tysięcy zabitych i 5 tysięcy rannych żołnierzy, a sprzymierzeni stracili około 1500 zabitych i ponad 2500 rannych. Znaczna część armii tureckiej zdołała z poczuciem sromotnej klęski ujść z pogromu, tracąc jednak część uzbrojenia, wszystkie działa oraz zapasy wojenne. Od pogromu wiedeńskiego tureckie imperium osmańskie już się tylko cofało, a wielki wezyr Kara Mustafa za przegraną bitwę wiedeńską i nieudaną wyprawę wojenną został z rozkazu sułtana uduszony zielonym sznurem. Niestety, zaszczytne zwycięstwo nie zostało przez Polaków wykorzystane politycznie. Do dzisiaj za zwycięzcę spod Wiednia sami Austriacy uważają Cesarza Leopolda I, który dumnie przyjął Sobieskiego pod murami Wiednia, nawet nie zsiadając z konia. Wiedeńczycy jednak wiwatowali głośno i czapkowali polskiemu królowi, mianując go swoim wybawcą i oswobodzicielem.