sierpień
Ukraina: Święto Niepodległości
Dzień Windowsa
Ludwik Bociański - pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, wojewoda wileński i poznański II RP. Urodził się 24 sierpnia 1892 r. w Pleszewie. Uczył się w Królewskim Gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim i w gimnazjum w Kępnie, gdzie w 1913 r. zdał maturę. Był twórcą drużyny skautowskiej. W 1914 r. powołany do wojska niemieckiego, służył jako podporucznik artylerii na froncie zachodnim, był ranny pod Verdun, został też odznaczony i kilkukrotnie awansowany. W sierpniu 1917 r. z powodu choroby trafił do szpitala i nie powrócił już na front, pełnił służbę w Wielkopolsce. Był jednym z głównych organizatorów konspiracji powstańczej w Wielkopolsce i wziął czynny udział w powstaniu wielkopolskim. Później w składzie 16 Dywizji Piechoty brał udział w bitwie warszawskiej. W 1922 r. otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydzielony został do Biura Ścisłej Rady Wojennej. Od lutego 1924 r. pełnił obowiązki szefa wywiadu Oddziału II Sztabu Generalnego. W przewrocie majowym 1926 r. opowiedział się zdecydowanie po stronie Piłsudskiego, który docenił jego lojalność i pozostawił go na dotychczasowym stanowisku. W marcu 1927 r. mianowany został dowódcą 86 Pułku Piechoty w Mołodecznie. Tam z jego inicjatywy wybudowany został imponujący pomnik poległych żołnierzy w kształcie łuku z kaplicą Matki Boskiej na szczycie, zwany później Ostrą Bramą Mińską. Od 1 lipca 1930 r. do 7 listopada 1934 r. był komendantem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie. Właśnie tam L. Bociański wprowadził do ceremoniału mianowania na pierwszy stopień oficerski pasowanie szablą, który to zwyczaj utrzymał się aż do czasów współczesnych. Podchorążowie z jego szkoły, ubrani w historyczne mundury, zaciągali wartę honorową przed Belwederem w rocznicę Nocy Listopadowej. Następnie wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach. W wyborach w listopadzie 1930 r. został wybrany posłem na Sejm III kadencji z okręgu wyborczego nr 37 (Ostrów Wielkopolski), jednak już w styczniu 1931 r. zrezygnował z mandatu poselskiego. Od końca 1935 r. był wojewodą wileńskim. Dał się wówczas poznać jako szczególnie gorliwie wykonujący odgórną politykę polonizacji; był krytykowany za to przez mniejszości narodowe i opozycję, a także część powojennej emigracji. Między innymi 11 lutego 1936 r. wydał memoriał mocno ograniczający prawa mniejszości litewskiej i białoruskiej. Z powodu jego interwencji, za emisję audycji z piosenkami białoruskimi, zwolniono z pracy w radiu Czesława Miłosza. Z tego też powodu L. Bociański został przez poetę wspomniany (w negatywnym świetle) w utworze "Toast". Od maja 1939 r. był wojewodą poznańskim. Podczas kampanii wrześniowej opuścił Poznań. 6 września 1939 r. został powołany na stanowisko naczelnego kwatermistrza rządu. Internowany w Rumunii. W roku 1947 osiadł w Wielkiej Brytanii. Nie angażował się w życie polityczne emigracji, ale utrzymywał kontakty z organizacjami kombatantów. Zmarł 7 lutego 1970 r. w Londynie i został pochowany na cmentarzu Gunnersbury. W 2009 r. z inicjatywy starosty pleszewskiego Michała Karalusa prochy płk Ludwika Bociańskiego - zgodnie z jego ostatnią wolą - zostały sprowadzone do rodzinnego Pleszewa i z honorami wojskowymi złożone w kwaterze powstańców wielkopolskich na cmentarzu przy ul. Kaliskiej.