Michał Kazimierz Ogiński, książę herbu Oginiec - generał lejtnant, hetman wielki litewski, wojewoda wileński, pisarz polny litewski, cześnik wielki litewski, kompozytor, pisarz, poeta i dramaturg. Urodził się w 1730 r. w Warszawie. Patent generała uzyskał w 1748 r. jako pisarz w litewskim wojsku. W 1757 r., jako wolontariusz francuski, walczył pod Hastenbeck, co stanowiło całość jego edukacji wojskowej. 23 października 1767 r. wszedł w skład delegacji sejmu, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiego Nikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej. Od 1768 r. formalnie był hetmanem. W 1771 r. przystąpił do Konfederacji Barskiej na Litwie. 23 września 1771 r. na skutek braku doświadczenia wojskowego, został rozgromiony przez wojska rosyjskie pod wodzą Aleksandra Suworowa w bitwie pod Stołowiczami, a następnie udał się na emigrację. Do 1776 r. przebywał w Wiedniu, Paryżu i innych miastach. Komponował i grał. Zasłynął jako muzyk. Studiował grę skrzypcową u G.B. Viottiego. Grał na harfie i klarnecie. Na swoim dworze w Słonimiu utworzył centrum kultury i sztuki, utrzymywał teatr operowy i sławną orkiestrę. Pisał bajki, wiersze, piosenki, tłumaczył z obcych języków. Udoskonalił mechanizm harfy, skomponował zbiór polonezów na skrzypce i fortepian, przypuszczalnie m.in. polonez a-moll nr 13 "Pożegnanie Ojczyzny", powszechnie przypisywany Michałowi Kleofasowi Ogińskiemu. Utrzymywał teatr polski i włoski, założył drukarnię. W czasie Sejmu Czteroletniego należał do stronnictwa patriotycznego. Michał Kazimierz Ogiński był typem oświeconego magnata. Doskonale gospodarował w swoich dobrach, wznosząc wiele fabryk i manufaktur. Został odznaczony Orderem Orła Białego. W 1765 r. został kawalerem Orderu Świętego Stanisława, kawalerem rosyjskich orderów Św. Andrzeja Powołańca i Aleksandra Newskiego, pruskiego Orderu Czarnego Orła. Michał Kazimierz Ogiński zmarł 31 maja 1800 r. w Warszawie.