Ewa Gulbinowa, z domu Makowska - polska nauczycielka, autorka podręczników i prac historycznych, instruktorka harcerska. Urodziła się 19 maja 1891 r. w Wilnie, zmarła 25 kwietnia 1950 r. w Lublinie. Była córką księgarza wileńskiego Wacława Makowskiego i Apolonii z Chełmińskich, kształciła się w Wilnie i Warszawie. Od 1914 r. pracowała jako nauczycielka w Wilnie, w okresie I wojny światowej konspiracyjnie; opracowała w tym czasie kilka podręczników: "Moje czytanki" (1916), "Snopek z naszej niwy" (1916, do 1935 dziesięć wydań), "Plon" (1916). Udzielała się również w harcerstwie, pełniąc do 1920 r. funkcję komendantki chorągwi w Wilnie. W 1920 r. wyszła za mąż za Kazimierza Gulbina. W tym samym roku podjęła studia historyczne na Uniwersytecie Wileńskim i pod kierunkiem Feliksa Konecznego przygotowała pracę "Wileńskie cechy tkackie do 1795 r." (częściowo opublikowana w "Ateneum Wileńskim", 1924). Działała w Kole Historyków Uniwersytetu Wileńskiego. Od 1924 r. pracowała w wileńskim szkolnictwie, dochodząc do stanowiska wizytatora. W prasie wileńskiej i okolicznościowych księgach pamiątkowych ogłosiła wiele artykułów poświęconych własnej działalności harcerskiej i niepodległościowej z lat 1915-1920. Opracowała także biografię harcerki "Jadwiga Tejszerska" (1932).