luty
Międzynarodowy Dzień Chorób Rzadkich
Roman Ignacy Franciszek Potocki herbu Pilawa - marszałek wielki litewski, Wielki Mistrz Wielkiego Wschodu Polski, polityk polski i działacz patriotyczny, publicysta i pisarz. Urodził się 28 lutego 1750 r. w Radzyniu Podlaskim. Był wychowankiem Collegium Nobilium w Warszawie, potem studiował w Rzymie, przygotowując się do stanu duchownego. Przebywał jakiś czas we Francji. Po powrocie do kraju w 1773 r. został pisarzem wielkim litewskim. Był czołową postacią w polskim życiu publicznym w okresie panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego, współtwórcą Konstytucji 3 maja. W 1781 r. został Wielkim Mistrzem Wielkiej Loży Narodowej Wielkiego Wschodu Polski. Stanął też na czele Rady Niewidzialnej i Tajnej, organu zrzeszającego polskich masonów najwyższych stopni wtajemniczenia. W 1783 r. został marszałkiem nadwornym litewskim, później marszałkiem wielkim litewskim. Na sejmie rozbiorowym 1773-1775 został członkiem Komisji Edukacji Narodowej oraz Komisji Emfiteutycznej Litewskiej. Opracował projekt reform szkolnictwa średniego. Potocki brał udział w tworzeniu Konstytucji 3 maja. W czasie wojny polsko-rosyjskiej, na zebraniu 23 lipca 1792 r., był przeciwny decyzji króla Stanisława Augusta Poniatowskiego o jego przystąpieniu do konfederacji targowickiej i zalecał kontynuowanie oporu. W czasie insurekcji kościuszkowskiej był jednym z jej głównych przywódców. Wszedł w skład Rady Najwyższej Narodowej, zostając szefem Wydziału Interesów Zagranicznych. Po upadku powstania trafił do niewoli rosyjskiej w Petersburgu, został zwolniony przez cara Pawła I w 1796 r. Osiadł w Klementowicach i zajął się studiami historycznymi oraz pracą literacką. Za Księstwa Warszawskiego wrócił do działalności politycznej. Ignacy Potocki zmarł 30 sierpnia 1809 r. w Wiedniu będąc tam z misją dyplomatyczną do Napoleona. Pochowany został w Wilanowie.