luty
w Estonii: Święto Niepodległości
Maciej Kazimierz Sarbiewski herbu Prawdzic, łac. Mathias Casimirus Sarbievius - światowej sławy polski poeta neołaciński i teoretyk literatury epoki baroku, kaznodzieja nadworny Władysława IV, jezuita. Urodził się 24 lutego 1595 r. w Sarbiewie koło Płońska. Początkowo uczył się w kolegium jezuickim w Pułtusku, następnie wstąpił do zakonu jezuitów w Wilnie. Studiował w kolegium jezuickim w Braniewie i na Akademii Wileńskiej. W 1622 r. został wysłany przez swoich zakonnych przełożonych na studia do Rzymu. Na dworze papieża poety Urbana VIII stał się jednym z grona czołowych intelektualistów europejskich. Z jego rąk otrzymał najwyższą nagrodę literacką świata – laur poetycki jako poeta laureatus - złoty naszyjnik z medalem Ojca Świętego. 3 czerwca 1623 otrzymał w Rzymie święcenia kapłańskie. W 1625 r. powrócił do Polski, przebywał w Nieświeżu, został profesorem teologii i retoryki na Akademii Wileńskiej. Wykładał poetykę i retorykę w kolegiach w Krożach i w Połocku oraz na Akademii Wileńskiej, gdzie uzyskał w 1632 r. doktorat z filozofii, a w 1636 r. z teologii. W 1635 r. został królewskim kaznodzieją Władysława IV. Był jednym z największych poetów europejskich epoki baroku. Jego „Lyricorum libri” doczekały się kilkudziesięciu wydań w całej Europie. Tworzył po łacinie. Jedynym zachowanym dziełem po polsku jest kazanie „Laska marszałkowska albo kazanie na pogrzebie Jana Stanisława Sapiehy, W. Marszałka Litewskiego” wygłoszone na pogrzebie Jana Stanisława Sapiehy. Maciej Kazimierz Sarbiewski zmarł nagle, wskutek udaru, który nastąpił w trakcie ostatniego, pożegnalnego kazania wygłoszonego w kościele św. Jana Chrzciciela w Warszawie.
Anonse: