lipiec
Francja: Dzień Zdobycia Bastylii
Tadeusz Malinowski - generał brygady Wojska Polskiego, zastępca szefa Sztabu NW, przedstawiciel Naczelnego Wodza przy premierze, prawnik. Urodził się 14 lipca 1888 r. w Wadowicach. Studia prawnicze odbył w Krakowie, należał do Polowych Drużyn Sokolich. Służył w Legionach Polskich osiągając stopień podporucznika. Po bitwie kaniowskiej został internowany przez Niemców. Z internowania zbiegł do Kijowa, a następnie przedostał się do Francji, gdzie już po awansie na kapitana został szefem Oddziału Organizacyjnego Armii generała Hallera. 1 czerwca 1919 r. awansował na podpułkownika. Od lipca 1919 r.pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych i sztabie Armii Ochotniczej, później pełnił funkcję szefa sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów, następnie zajmował stanowisko szefa oddziału w Ministerstwie Spraw Wojskowych awansując na pułkownika. Dowodził 52. pułkiem piechoty, piechotą dywizyjną 21. Dywizji Piechoty. 1 stycznia 1931 r. otrzymał awans na generała brygady. W marcu 1936 r. został przeniesiony do Sztabu Generalnego na stanowisko I zastępcy szefa, jednocześnie sekretarza Komitetu Obrony RP. Po kampanii wrześniowej znalazł się we Francji, gdzie pracował w Komisji Ewakuacyjnej Rodzin Ministerstwa Spraw Wojskowych. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii był szefem Biura do Spraw Rodzin Ministerstwa Obrony Narodowej, następnie zastępcą wiceministra obrony narodowej, był szefem Biura Oświaty i Opieki nad Żołnierzami. W latach 1945-1947 wchodził w skład Komisji Doradczej Naczelnego Wodza oraz kierował pracami Funduszu Społecznego Żołnierzy. W Londynie pozostał do końca życia. 26 września 1946 r. władze komunistyczne pozbawiły go obywatelstwa polskiego. Zmarł 4 maja 1980 r. Został pochowany na cmentarzu Gunnersbury. Był odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz estońskim Orderem Krzyża z Orłem II klasy.