Ignacy Daniłowicz - prawnik, historyk, wykładowca. Urodził się w 1787 r. we wsi Hryniewicze Duże. Edukację zdobywał początkowo w szkole zakonu pijarów w Łomży, później zaś w założonym przez władze pruskie gimnazjum białostockim. W 1810 r. rozpoczął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Wileńskiego, w 1812 r. uzyskał stopień magistra prawa. Gdy w 1812 r. wojska napoleońskie zajęły teren obwodu białostockiego, Daniłowiczowi powierzona została funkcja sekretarza francuskiego gubernatora obwodu. W 1814 r. Daniłowicz powrócił na Uniwersytet Wileński jako wykładowca cywilnego prawa krajowego. Pracę wykładowcy łączył z badaniem dziejów Wielkiego Księstwa Litewskiego i jego prawodawstwa, zbierając dokumenty źródłowe zarówno w Wilnie, jak też w Warszawie, Petersburgu i Moskwie, dokąd był delegowany przez Uniwersytet. Pomagali mu w tym studenci, którzy przywozili swemu profesorowi sterty dokumentów, przeważnie z miejscowych cerkwi i klasztorów. W 1824 r. represje spowodowane wykryciem na Uniwersytecie Wileńskim polskich organizacji patriotycznych dosięgły też Daniłowicza. W 1824 r. został zwolniony z posady, lecz już wkrótce mianowano go profesorem dyplomatyki w Uniwersytecie Charkowskim, dokąd przybył w lutym 1825 r. Bliskie kontakty z miejscową inteligencją ukraińską miały znaczący wpływ na naukowe zainteresowania Daniłowicza. Obok dalszych prac nad wyjaśnianiem zagadnień prawodawstwa i dziejów Wielkiego Księstwa Litewskiego, przystąpił do intensywnego zbierania nowych materiałów źródłowych i opracowywania tekstów, nosząc się z zamiarem napisania zarysu dziejów Ukrainy. W kwietniu 1830 r. Daniłowicz został wezwany do Petersburga, gdzie ponownie brał udział w pracach poświęconych kodyfikacji praw dla Kraju Północno-Zachodniego. W 1835 r. znowu powrócił do uniwersyteckich zajęć, tym razem w Kijowie, gdzie w 1834 r. otwarty został Uniwersytet św. Włodzimierza. Na uniwersytecie w Kijowie, podobnie jak i w Wilnie, znaczny odsetek studentów stanowili Polacy, wśród których zaczęły powstawać tajne organizacje niepodległościowe. W 1839 r. władze rosyjskie nakazały wszystkim profesorom pochodzącym z „polskich” guberni opuścić Uniwersytet. Tym razem Daniłowicza skierowano do Moskwy, gdzie wykładał na miejscowym uniwersytecie. W 1842 r. z powodu stanu zdrowia porzucił profesorską służbę i powrócił do Kijowa. Zmarł 12 lipca 1843 r. w uzdrowisku Grafenberg na Śląsku.