kwiecień
Dzień Czosnku
Dzień Rowerowy
Władysław Dąbrowski - major kawalerii Wojska Polskiego, współorganizator i dowódca 13 pułku Ułanów Wileńskich. Urodził się 19 kwietnia 1891 r. w Suwałkach. Na I wojnę światową W. Dąbrowski wyruszył jako porucznik lejbułanów. Potem został przeniesiony do piechoty. W 1917 r. stanął na czele 85 kawalerzystów Polaków i przybył do 1 Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego, gdzie brał udział w formowaniu 3 Pułku Ułanów. 14 lutego 1918 r. został mianowany dowódcą 5 szwadronu tegoż pułku, później stanął na czele formującego się szwadronu, a 25 grudnia został mianowany dowódcą Pułku Ułanów Wileńskich. W czasie wyzwalania Wilna od Niemców i komunistów dowodził siłami polskimi, zdobywając tzw. Wronie Gniazdo, a następnie był dowódcą wschodniego odcinka frontu. W pierwszych dniach stycznia 1919 r., jako dowódca garnizonu miasta, walczył z nacierającymi wojskami bolszewickimi. 6 stycznia 1919 r., po wycofaniu się oddziałów polskich z Wilna do Waki Białej i Waki Tyszkiewiczowskiej, Władysław Dąbrowski nie zgodził się na przejściowe złożenie broni Niemcom i na czele dwóch szwadronów jazdy i batalionu strzelców sformowanych w Wileński Oddział Wojsk Polskich, znany ogólnie pod nazwą oddziału majora Dąbrowskiego, rozpoczął słynny przemarsz do Brześcia, gdzie 13 lutego 1919 r. nastąpiło połączenie z regularnymi wojskami polskimi. Po drodze walczył z bolszewikami pod Różaną, zajął Prużanę, zdobył fortecę Brześć Litewski, zawrócił, dotarł do Pińska, zdobył Baranowicze, przeszedł koło Nieświeża. Mimo małych sił, poruszał się swobodnie po kraju okupowanym przez wojska bolszewickie, budząc postrach nieprzyjaciół. 15 października 1920 r. przeszedł z pułkiem do wojsk Litwy Środkowej i brał udział w bitwach z Litwinami pod Rykontami, Rudziszkami, Lejpunami, Mejszagołą, Szyrwintami. Po zakończeniu działań wojennych W. Dąbrowski pozostał w wojsku. 31 maja 1926 r. zwolniony został do rezerwy w stopniu majora. Zmarł 21 października 1927 r.
Anonse: