czerwiec
Joninės (Święto Rosy)
Światowy Dzień Osteoporozy
Jan Czeczot - poeta, etnograf, jeden z założycieli Towarzystwa Filomatów, autor pieśni filomackich i filareckich. Urodził się 24 czerwca 1796 r. w Maluszycach koło Nowogródka. Kształcił się w Nowogródku w powiatowej szkole dominikańskiej. Studiował na Uniwersytecie Wileńskim, z powodów finansowych przerwał studia, został pisarzem w zarządzie majątków Radziwiłłów. Czeczot tworzył w epoce romantyzmu zarówno po polsku, jak i w "chłopskiej niszczyźnie", którą sam nazywał mową sławiano-krewicką. Czeczot nie uważał, by istniał taki język, który dałoby się nazwać białoruskim, a ten, w którym opisywał ludowe piosenki, nazywał właśnie mową sławiano-krewicką. Przez całe życie był zbieraczem folkloru rodzinnej ziemi. Melodię do utworów Czeczota układał Stanisław Moniuszko, co stało się przyczyną ich dużej popularności. Był sekretarzem Towarzystwa Filomatów, do którego należał Adam Mickiewicz. Za działalność konspiracyjną skazany został na zesłanie. Zesłano go do Ufy, gdzie przebywał do 1831 r. Następnie został przeniesiony do Tweru, potem do Lepla. Pracował jako sekretarz zarządu Kanału Berezyńskiego. W nagrodę za znakomite opracowanie ustawy dla nawigacji po berezyńskim systemie wodnym zezwolono mu powrócić na Litwę. Przez trzy lata po powrocie z zesłania był bibliotekarzem A. Chreptowicza w Szczorsach. Był przyjacielem Mickiewicza, został wymieniony w dedykacji do trzeciej części "Dziadów". Pierwszy zbiór pieśni "Piosnki wieśniacze znad Niemna i Dźwiny, niektóre przysłowia i idiotyzmy w mowie sławiano-krewickiej z postrzeżeniem nad nią uczynionym" Czeczot wydał w 1837 r. w Wilnie. Łącznie wydał siedem tomów podobnych "piosnek". Zmarł 11 sierpnia 1847 r. w Druskiennikach.