Wielokulturowość po irlandzku

Spaceruję wzdłuż rzeki Shannon. „Przepraszam, jak mam się dostać stąd do Corbally?” - woła do mnie ze swojego auta po angielsku trzydziestoletnia farbowana blondynka. „Nie mam pojęcia, nie jestem stąd” - odpowiadam. „No to pewnie z Polski...” - mówi blondyna.

Właśnie wróciłam z Limerick - trzeciego/czwartego co do wielkości miasta w Irlandii. Jak na standardy polskie czy litewskie można by powiedzieć: miasteczka, bo zamieszkuje je niewiele ponad 50 tysięcy mieszkańców. Nie liczy się jednak ilość, ale jakość - chciałoby się rzec. Zakładając, że wielokulturowość jest jakością. Z tych 50 tysięcy kilkanaście stanowią mieszkańcy narodowości polskiej, którzy masowo zaczęli tu przyjeżdżać kilka lat temu.

Limerick pod tym względem zaskakuje. Działa tu kilka polskich sklepów, jest polska piekarnia, przychodnia, przedszkole, gabinet stomatologiczny, kawiarnia, salon fryzjerski. Jest polski ksiądz, mechanik, psycholog, są masażystki, kosmetyczki, kelnerki, aptekarki. W kościele (nazywanym polskim) jest tablica ogłoszeń, gdzie można dać ogłoszenie o tym, że poszukuje się (polskiego) współlokatora, (polskiej) niani czy (polskiego) prawnika. Polacy pracują, bawią się i tradycyjnie narzekają na pogodę. „Tu trzeba uważać, co się mówi w miejscu publicznym. Polacy są wszędzie” - mówi Bożena, Polka z Litwy, mieszkająca w Limerick od czterech lat. Dobre to czy nie? Trudno na razie powiedzieć. Zależy to między innymi od tego, jak będą się układały stosunki między Irlandczykami a młodą imigracją w ciągu następnych kilkunastu lat. Na razie na pewno fascynuje na pierwszy rzut oka.

17 marca Irlandczycy obchodzą swoje największe święto - Dzień Świętego Patryka, w którym w całej Irlandii w pubach serwuje się zielone piwo, woda w fontannach jest barwiona również na zielono, a ulicami miast przechodzą parady. Idą w nich orkiestry dęte, drużyny sportowe, szkoły, przedszkola, kółka gospodyń wiejskich, treserzy psów przewodników, cyrkowcy, miłośnicy starych aut czy piwa Guinness. W Limerick szło prawie 200 takich grup, w tym przedstawiciele weekendowej polskiej szkoły, którzy machali pomponami, wołając: „Pepsi cola, cola pepsi, nasi chłopcy są najlepsi!”. A poza tym Łotysze zachwalający swoją szkołę, Filipinki w kolorowych strojach, Brazylijki, zgrabnie kołyszące biodrami, stateczni Nepalczycy, kilka wesołych grup afrykańskich, wspólnota muzułmańska zrzeszająca głównie obywateli krajów arabskich, wreszcie mieszana grupa Polek, Irlandek, Amerykanek i Afrykanek, tańczących taniec brzucha w kuszących egipskich strojach.

„A wiesz, co jest w tym fajne?” - retorycznie pyta mnie Kuba pochodzący z Kielc, kiedy po paradzie kupujemy szynkę w sklepie „Wisła” (tak, pisownia oryginalna!). „Że taki Chińczyk czy Nigeryjczyk zakłada zielony krawat z napisem „Kocham Irlandię” lub czapkę z „Pocałuj mnie, jestem Irlandczykiem!” i nikogo to dziś nie dziwi. Wszyscy po prostu dobrze się bawią” - dodaje. 

A wiecie, o czym ja marzę? O takiej paradzie w Wilnie.