Trzy pytania do Zygmunta Augusta

Ewelina Rzeszódko: Pana pierwsze wrażenia po występie przed wileńską publicznością?
Jerzy Zelnik: Cieszę się, że mogliśmy tutaj, w pierwszej ojczyźnie Miłosza, drugą była Polska, zaprezentować jego wiersze. Myślał i pisał po polsku, ale jego korzenie są litewskie. To jest wspaniałe, że gdzieś ta rodzina polsko-litewska tu i ówdzie dochodzi do głosu, i w twórczości, i w ludziach. 
Cieszę się, że publiczność potraktowała jako całość nasz występ, nie nagradzano poszczególnych części oklaskami. Zawsze jako aktor mam pokusę, żeby jednak próbować pokazać człowieka, a nie aktora, który recytuje wiersze. Żeby pokazać złożoność charakteru poprzez wiersze i żeby te wiersze były własne. I nawet bawią mnie moje potknięcia w recytacji, bo jest się po prostu człowiekiem. Errare humanum est.   

ER: Jest Pan na Litwie nie po raz pierwszy. Za każdym razem w innej roli. Jak się Pan tutaj czuje?
JZ: Jestem czwarty raz na Litwie. Pierwszy raz byłem jako Zygmunt August, zakochany w Barbarze Radziwiłównie, byłem głównie w Trokach, gdzie jeszcze były ruiny, jeszcze ten zameczek nie był odrestaurowany, pływaliśmy po jeziorze, wokół wyspy, no i tam zalecałem się do mojej ukochanej Barbary Radziwiłówny, zresztą kocham tę rolę bardzo, nie Faraona, tylko Zygmunta Augusta, najbardziej się czuję związany z tą postacią historyczną. Poza tym, byłem tutaj jako dyrektor teatru i z Rimasem Tuminasem nawiązaliśmy przyjacielski kontakt. Chcieliśmy, żeby on przyjechał ze swoimi spektaklami do mojego Teatru Nowego w Łodzi. Także to jest czwarty raz. Fantastycznie czuję się na wileńskiej Starówce i doceniam zmiany, które nastąpiły od 80. roku, niektóre domy były odarte z tynków, było widać dawną świetność, ale teraz to jaśnieje i jest piękne. Jak się chodzi po tych ulicach... można bez końca przechodzić od Ostrej Bramy w dół i dochodzić do tego miejsca, gdzie jest Teartr Mały, przez całą starówkę przechodząc... To niezapomniane spacery, urocze, bardzo dobrze się czuję na Starówce wileńskiej.

ER: Dzisiaj piątek, trzynastego...
JZ: Ja nie wierzę w jakieś przesądy. Trzynastkę uważam za liczbę szczęśliwą. Piątek za dzień pewnych wyrzeczeń - jako katolik mówię. Czarny kot też mnie nie przeraża. Są jakieś takie ludowe przesądy, ale trzeba z tym walczyć. Nie lękać się.

ER: Dziękuję za rozmowę.

Zofia Łałak, Jerzy Zelnik i wileńscy gimnazjaliści, fot. Wilnoteka