Sztuczne zapłodnienie toruje drogę

Zgodnie z projektem sztuczne zapłodnienie mogłoby być stosowane w przypadku braku jakichkolwiek innych możliwości zapłodnienia drogą naturalną. Projekt wprowadzałby także zakaz stosowania zarodków oraz komórek pobranych od osób, z którymi kobietę poddającą się zabiegowi nie łączyłyby więzi małżeńskie lub z którymi nie byłaby ona w żadnym innym uprawomocnionym związku partnerskim.

Projekt ustawy o sztucznym zapłodnieniu zakłada stosowanie dwóch metod zapłodnienia: in vivo (w organizmie kobiety) oraz in vitro (poza organizmem kobiety). Sztucznemu zapłodnieniu mogłyby się poddać jedynie kobiety pełnoletnie, będące w związku małżeńskim lub w jakimkolwiek innym uprawomocnionym związku partnerskim, jednak nie starsze niż 45-letnie.

Podczas narady towarzyszącej posiedzeniu sejmu postanowiono, że w trakcie zabiegu można by było stworzyć nie więcej niż dziesieć zarodków. Ostateczna ich liczba zależałaby od decyzji kobiety poddającej się sztucznemu zapłodnieniu oraz jej małżonka lub partnera. Jednakże ostateczna liczba zarodków umieszczanych w macicy podczas jednego zabiegu nie mogłaby być większa niż trzy.

Stworzone, ale niewykorzystane zarodki mogłyby być przechowywane w banku komórek macierzystych. Ogólny okres przechowywania zarodków nie przekraczałby jednak pięciu lat, zaś w przypadku komórek macierzystych - dziesięciu lat. Komórki macierzyste mogłyby być użyte jedynie w celu sztucznego zapłodnienia małżonków lub osób będących w związku partnerskim.

Projekt wspomnianej ustawy zakłada również tryb finansowania zabiegów sztucznego zapłodnienia. Byłyby one opłacane ze środków funduszu obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego zgodnie z trybem ustalonym przez rząd lub uprawnione instytucje.

Na podstawie: BNS