Powołano parafię pw. św. Rafała Kalinowskiego w Niemieżu
Metropolita wileński arcybiskup Gintaras Grušas w dekrecie o powołaniu parafiii napisał: „Polecam mieszkających w tej nowej parafii wiernych w Chrystusie oraz wszystkich ludzi, jak również duchownych, którzy będą w niej posługiwali wstawiennictwu patrona parafii św. Rafała Kalinowskiego”. Powołanie parafii ma zapewnić lepszą pracę duszpasterską wśród wiernych zamieszkałych w gminie niemieskiej rejonu wileńskiego oraz okolicznych miejscowościach.
Przypomnijmy, jednym z inicjatorów budowy kościoła w Niemieżu był ks. Darius Stańczyk. Od pomysłu do realizacji minęło dobrych kilka lat. Świątynię wybudowano na wzór kościoła pw. św. Ojca Pio w Pawłowie w województwie pomorskim. Jej konsekracji 6 listopada 2011 r. dokonał ówczesny metropolita wileński kardynał Audrys Juozas Bačkis.
Nabożeństwa w kościele odprawiane są w języku polskim i litewskim.
Po powołaniu parafii pw. św. Rafała Kalinowskiego w Niemieżu zmieniają się granicy graniczących z nią parafii pw. św. Teresy w Wilnie, pw. Chrystusa Króla i św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Kolonii Wileńskiej, pw. św. Michała Archanioła w Rukojniach, pw. Najświętszej Maryi Panny, Matki Dobrej Rady w Rudominie.
W archidiecezji wileńskiej działa odtąd 96 parafii i 12 rektoratów.
Św. Rafał Kalinowski urodził się 1 (13) września 1835 r. w Wilnie w rodzinie Józefy i Andrzeja Kalinowskich. 9 (21) września w kościele pw. św. Janów nadano mu na chrzcie imię Józef. Od 1843 r. pobierał naukę w działającym przy ul. Dominikańskiej Instytucie Szlacheckim w Wilnie, który w 1850 r. ukończył na złoty medal. W tym samym roku rozpoczął studia w Hory-Horeckiej Szkole Rolniczej (obecnie Horki, Białoruś), po kilku latach zaprzestał jednak nauki na tej uczelni. Jesienią 1853 r. przeniósł się do Mikołajewskiej Szkoły Inżynieryjnej (od 1855 r. – Akademia) w Petersburgu, którą ukończył w 1857 roku. Z tytułem inżyniera i stopniem porucznika pracował najpierw jako wykładowca akademicki, a następnie przy budowie kolei na linii Odessa–Kursk i jako wojskowy w Brześciu Litewskim. W 1862 r. awansował do stopnia kapitana. Gdy wybuchło powstanie styczniowe, zrezygnował z pracy w rosyjskim wojsku w obawie przed otrzymaniem rozkazu walki przeciwko rodakom. Mimo że był przeciwny wszczynaniu powstania styczniowego, włączył się w nie i objął stanowisko ministra wojny w litewskich władzach powstańczych. Dążył do scentralizowania oddziałów powstańczych, organizował zaopatrzenie ich w broń i żywność. W nocy z 12 na 13 marca (24/25) 1864 r. Kalinowskiego aresztowała policja w domu jego rodziców w Wilnie. Został uwięziony (w klasztorze dominikańskim) i skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. Dzięki wysiłkom bliskich i znajomych karę śmierci zmieniono na 10 lat katorgi.
Trafił do Usoli i pracował w warzelni soli. Po ogłoszeniu częściowej amnestii przeniósł się do Irkucka i podjął się pracy nauczyciela domowego i korepetytora. Na zesłaniu coraz mocniej przekonywał się o swoim powołaniu zakonnym. W 1874 roku został zwolniony z wygnania. Powróciwszy do Polski, Kalinowski był wychowawcą księcia Augusta Czartoryskiego, późniejszego salezjanina i błogosławionego.
Zmarł w opinii świętości 15 listopada 1907 roku w Wadowicach. Pochowany na cmentarzu klasztoru w Czernej. W 1937 r. jego szczątki zostały przeniesione do kaplicy klasztoru. 22 czerwca 1983 r. podczas mszy św. na krakowskich Błoniach beatyfikował go św. Jan Paweł II. Kanonizacji dokonał w Rzymie 17 listopada 1991 roku – w roku 400-lecia śmierci św. Jana od Krzyża, odnowiciela zakonu karmelitów. Św. Rafał Kalinowski jest pierwszym karmelitą kanonizowanym po św. Janie od Krzyża.
25 listopada 2001 r. z okazji 10-lecia kanonizacji Rafała Kalinowskiego w kościele pw. Ducha Świętego w Wilnie został poświęcony obraz autorstwa wileńskiego malarza Roberta Bluja. Poświęcenia dokonał ówczesny biskup pomocniczy archidiecezji wileńskiej Juozas Tunaitis.
Na podstawie: vilnensis.lt, pl.wikipedia.org, inf. wł.
