Palmiarstwo wpisano na krajową listę niematerialnego dziedzictwa kultury
Dziedzictwo niematerialne to zwyczaje, przekaz ustny, wiedza i umiejętności oraz związane z nimi przedmioty i przestrzeń kulturowa, które są uznane za część własnego dziedzictwa przez daną wspólnotę, grupę lub jednostki. Ten rodzaj dziedzictwa jest przekazywany z pokolenia na pokolenie i ustawicznie odtwarzany przez wspólnoty i grupy w relacji z ich środowiskiem, historią i stosunkiem do przyrody. Dla danej społeczności dziedzictwo niematerialne jest źródłem poczucia tożsamości i ciągłości.
Na litewskiej liście dziedzictwa niematerialnego dotychczas były 22 pozycje, w tym trzy z nich są wpisane na Listę Reprezentatywną Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO: sztuka rzeźbienia krzyży i ich symbolika, odbywający się na Litwie, Łotwie i w Estonii Festiwal Pieśni i Tańca oraz wieloczęściowe pieśni polifoniczne –sutartinės.
Litewskie Narodowe Centrum Kultury uzupełniło krajową listę o kolejnych osiem, wybranych spośród 21 zgłoszeń. Są to: palmiarstwo, tradycje grania na bandonii (rodzaj harmonii) w okolicach Taurogów, tatarskie święto ludowe Sabantuj obchodzone w okolicach Wisagini na zakończenie wiosennych prac polowych, tradycja odwiedzenia miejsc świętych w rejonie malackim, tradycje grania na harmonii petersburskiej na północno-wschodniej Auksztocie, tradycja śpiewania pieśni w zatopionych wsiach Kowieńszczyzny oraz odbywający się co roku w maju w Wilnie Międzynarodowy Festiwal Folklorystyczny „Skamba skamba kankliai”.
Tradycje palmiarstwa na Wileńszczyźnie sięgają kilkuset lat. W podwileńskich wsiach: Krawczuny, Nowosiołki, Ciechanowiszki, Wilkiszki prawie w każdym domu panie od pokoleń wiją palmy. Najstarsze źródła ikonograficzne nie są jednak liczne. W 1847 roku powstał obraz Kanuta Rusieckiego „Litwinka z palmami”, natomiast polski etnograf Oskar Kolberg w połowie XIX wieku pisał o palmach miejskich z papierowych kwiatków i o palmach wiejskich z mchu, borówek, widłaka, wierzby i innych roślin. Swój wkład w rozpowszechnienie tej oryginalnej twórczości podwileńskich gospodyń miał malarz i grafik Ferdynand Ruszczyc.
Tradycyjna wileńska palma to wałeczek uwity z suchotników naturalnych i farbowanych, zakończony „mietliczką”. Do wicia palm palmiarki wykorzystują około 150 gatunków różnorodnych roślin.
Wileńska palma dzisiaj jest znana daleko poza granicami Litwy, jest symbolem Wileńszczyzny, jednym z najbardziej charakterystycznych upominków i pamiątek z Wilna.
Na podstawie: lnkc.lt, inf.wł.