Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród...

44-osobowa grupa młodzieży  - ze Szkoły Średniej im. Szymona Konarskiego w Wilnie, uczniów ze szkół rejonu wileńskiego i miłośników kultu Bożego Miłosierdzia - wyruszyła od stóp Matki Bożej Ostrobramskiej przez Krzemieniec na Podolu do Lwowa. Miasta, które nie tak dawno było na kresach Rzeczpospolitej i było tak samo polskie jak Wilno.

Od pierwszego dnia zostaliśmy wprowadzeni w świat historii, która niegdyś łączyła trzy potężne państwa: Polskę, Litwę i Ukrainę. W trakcie zwiedzania zapoznaliśmy się z problemami mieszkających tu Polaków, z niesprawiedliwością, którą muszą znosić od wieków. Każde miasto ma swój urok, znane osobowości, ale także historię, bohaterską i tragiczną.

Krzemieniec - miasto, które wychowało słynnego wieszcza Juliusza Słowackiego - zwiedzaliśmy z dużym entuzjazmem, przecież w zeszłym roku obchodziliśmy 200. rocznicę urodzin poety. Z przewodnikiem grupy ks. Stańczykiem oraz z proboszczem ks. Władysławem Iwańczykiem z katolickiej parafii w Krzemieńcu modliliśmy się na grobie matki J. Słowackiego. Następnie odwiedziliśmy domek - muzeum z ośmioma salami z czasów życia poety i ruiny zamku z XII w. na Górze „Królowej Bony”. Na ruinach świadczących o dawnej potędze królewskiej podziwialiśmy piękną panoramę miasta. Niegdyś bogatego, w którym mieszkało wielu Polaków, a teraz żyjącego w nędzy z powodu polityki państwa, za wszelką cenę chcącego wykorzenić polskość. Na zachodniej Ukrainie panuje nacjonalizm. Teraz jest łagodniejszy, upolityczniony i „dyplomatyczny”, lecz historia pokazuje, że nienawiść i brak tolerancji może zamienić się w zbrodnię przeciwko całemu narodowi, jak to się stało na Wołyniu w latach 1943-1944, gdy masowo wymordowano mieszkańców pochodzenia polskiego. Musimy o tym mówić, bo każde słowo może pomóc, aby prawda się ujawniła i nie była ukrywana. Polacy na Ukrainie cierpią pogardę, tak samo jak Polacy w Wilnie i na Wileńszczyźnie, bo nie mogą się posługiwać językiem ojczystym wszędzie, gdzie chcą, bo nie mogą pisać nazwisk po polsku i niedługo nie będą mogli uczyć dzieci w języku ojczystym, bo politycy-nacjonaliści litewscy pragną wykorzenić polskość.

O pokój między narodami i zdrowy rozsądek modliliśmy się w klasztorze w Poczajach, drugim najświętszym miejscu na Ukrainie. Matce Boskiej Poczajowskiej, która ma moc uzdrawiania, poleciliśmy swoje prośby i bliskich, i pragnienia chorych z naszych rodzin.

Mijając miasteczka i wsie, nauczyliśmy się wiele z historii zachodniej Ukrainy. Pragnęliśmy jak najszybciej przybyć do Lwowa. Miasto, pełne zabytków i bogatej historii, niezwykle przyciąga Polaków z Polski i Litwy. Dla nas, Polakom z Wilna, Lwów jest tak samo ważny jak Kraków, łączy je przecież wielowiekowa historia. We Lwowie ma się poczucie "bycia w domu". Pielgrzymka po Lwowie zaczęła się od zwiedzania Cmentarza Łyczakowskiego, nekropolii, na której są pochowane słynne polskie osobistości. Celem naszego zwiedzania nekropolii i całej pielgrzymki był grób autorki Roty - Marii Konopnickiej. 8 października wypadała setna rocznica śmierci słynnej poetki i polskiej patriotki. Było dla nas zaszczytem i naszym obowiązkiem odwiedzić i uszanować tak ważną osobę w historii Polski. Najpierw harcerze WHM zapalili znicze i złożyli wieniec Akcji Wyborczej Polaków na Litwie. We mszy św. odprawianej przez ks. Stańczyka, przy śpiewie Górniczego Chóru Męskiego ZG "Lubin" z Dolnego Śląska, uczciliśmy pamięć Konopnickiej, na której twórczości wychowało się kilka pokoleń. Jej postawa życiowa może być wzorem dla każdego obywatela. Konopnicka, znając dziesięć języków, wychowała sześcioro dzieci, pisała i prowadziła aktywne życie społeczne. Jednakże w setną rocznicę jej śmierci zabrakło i przedstawicieli licznych organizacji lwowskich, i mieszkańców Suwałk, skąd pochodziła. Dlaczego?



Dlaczego zapomina się o wielkich i zasłużonych jak o Marii Konopnickiej? Polonia Lwowa musi walczyć o pamięć "mieszkanki" tego miasta, tak samo jak walczyła i będzie walczyć o Cmentarz Obrońców Lwowa - Cmentarz Orląt. Jeżeli będziemy zapominać o osobach, które nie tylko szablą i karabinem walczyły dla dobra Polski, ale także i piórem, sposobem nie mniej ważnym, to czy warto nazywać się Polakami? Historia jest po to, aby o niej mówić i nie zapominać. To dlatego w katedrze lwowskiej odważyliśmy się recytować poezję Konopnickiej i na koniec sobotniej mszy św. zaśpiewać "Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród".



Pielgrzymi, podbudowani prawdziwym patriotyzmem i obywatelską odwagą Konopnickiej i innych, których ziemia lwowska „na wieczną wartę przyjęła”, pragną podziękować ks. Stańczykowi za podróż do niezwykle pięknego i bliskiego nam, Polakom z Wilna, miasta - Lwowa. Wyjazd został dofinansowany między innymi przez przewodniczącego AWPL i eurodeputowanego Waldemara Tomaszewskiego oraz Samorząd Rejonu Wileńskiego. 

Na podstawie: Inf. wł.