Najpiękniejsze filmy kostiumowe


Fot. pixabay
Filmy kostiumowe to jedna z ciekawszych form odwzorowania na dużym ekranie realiów dawnych epok. To pewna alternatywa dla szkiców historycznych tego typu. Bohaterowie mogą pozwolić sobie na znacznie większą swobodę w interpretacji. Wybraliśmy te filmy, które stanowią prawdziwą ucztę dla oczu.





„Przeminęło z wiatrem” (1939)         

Ekranizacja powieści Margaret Mitchell o tym samym tytule opowiada o Scarlett O’Harze, jednej z najbardziej wyrazistych postaci kobiecych w amerykańskiej literaturze. Perfekcyjnie sportretowała ją Vivien Leigh, która za swoją rolę otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Film Victora Fleminga zdobył w 1940 roku jeszcze siedem innych statuetek. Beztroskie życie bogatej dziedziczki z amerykańskiego Południa przerywa brutalnie wojna secesyjna. Nawet to nie jest jednak w stanie przeszkodzić jej w pogoni za ukochanym, który, niestety, nie odwzajemnia jej uczucia. Wówczas na jej drodze staje równie pociągający, co obłudny Rhett Butler (Clark Gable), który nie pozwoli głównej bohaterce o sobie zapomnieć.

„Niebezpieczne związki” (1988)

Akcja toczy się we francuskim dworze w końcu XVIII wieku. Główną rozrywką wyrafinowanych arystokratów jest snucie intryg. Stawką okrutnych gierek są ludzkie losy. Bezwzględna Markiza de Merteuil (Glenn Close) rzuca wyzwanie swojemu byłemu kochankowi i kobieciarzowi, wicehrabiemu de Valmont, granemu przez Johna Malkovicha. Chce, aby ten uwiódł młodą narzeczoną jej byłego męża. Valmont jest jednak bardziej zainteresowany bogobojną mężatką. Jest to świetna adaptacja powieści Choderlosa de Laclos w reżyserii Stephena Frearsa. A do tego James Acheson otrzymał Oskara za kostiumy.

„Duma i uprzedzenie” (2005)

Film w reżyserii Joe Wright jest drugim podejściem do ekranizacji powieści Jane Austen o tym samym tytule. Opowiada on historię przystojnego i bogatego Charlesa Bingleya, który zamierza osiedlić się mieście Nethherfield. Przybysz wzbudza żywe zainteresowanie lokalnej społeczności, zwłaszcza niezamożnych panien na wydaniu. Na zawarciu bliższej znajomości z nowym sąsiadem zależy szczególnie pani Bennet, matce pięciu dorosłych córek. Sprawa jest paląca, gdyż cały rodzinny majątek ma wkrótce przejść w ręce antypatycznego kuzyna, pana Collinsa. Początkowo wszystko układa się po myśli pani Bennet. Bingley zakochuje się w jej najstarszej i najładniejszej córce, Jane. Tymczasem jego najlepszy przyjaciel, ponury i wyniosły pan Darcy, obdarza zainteresowaniem jej młodszą siostrę, Elżbietę.

Życie codzienne na przełomie XVIII i XIX wieku zostało w idealny sposób przedstawione, za co zasłużenie produkcja ta została nominowana czterokrotnie do Oscara, wliczając w to kategorie dotyczącą kostiumów.

„Elizabeth” (1998 i 2007)

Shekhar Kapur przedstawił niezwykła opowieść o życiu i panowaniu królowej Elżbiety I. Przejmująca historia kształtowania charakteru i dojrzewania do dźwigania ciężaru korony. Wiek XVI, w Anglii rządzi królowa Maria, która przywraca katolicyzm. W kraju panuje terror, mnożą się spiski opozycjonistów, ale królowa umiera, na tron wstępuje jej siostra Elżbieta, sympatyzująca z protestantami. Próbuje odbudować w Anglii wewnętrzną stabilizację. Mimo że akcja filmu dzieje się w niezbyt przyjemnych czasach spowitych mrokiem, to kontrast utworzony między scenerią, a kostiumami odgrywa tutaj bardzo dużą rolę. Nominacja do Oscara za kostiumy została przyznana, ale produkcja zgarnęła wyróżnienie w innej kategorii, a konkretnie za najlepsza charakteryzacje.

„Fortepian” (1993)

Połowa XIX wieku, niema Ada zostaje korespondencyjnie wydana za mąż za plantatora w Nowej Zelandii. Matka dziewięcioletniej dziewczynki przemierza więc cały świat z nią i swoim najcenniejszym skarbem – fortepianem. Kiedy przybywa do nowego kraju, przyszły mąż zabrania jej grać. Jako że za pomocą muzyki Ada (Holly Hunter) komunikuje się ze światem zewnętrznym, ojciec dobija targu z ekscentrycznym sąsiadem, który zabiera instrument do siebie. Ten w zamian oczekuje jednak lekcji muzyki. Ada się zgadza, a ich spotkania z czasem przeradzają się w coś więcej. Scena, w której Hunter w czarnej sukni ląduje z bagażórką na plaży, jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych w całym filmie.

„Zakochany Szekspir” (1998)

Czy William Szekspir naprawdę przeżywał twórczą niemoc? W takim momencie najsłynniejszego dramaturga portretuje w swoim filmie z 1998 roku John Madden. Viola marzy o karierze aktorskiej i od dawna ceni twórczość Szekspira. Postanawia wystąpić w jego sztuce, podając się za mężczyznę. Prawda szybko wychodzi na jaw, a między parą rodzi się uczucie. Pech chciał, że arystokratka już dawno została przyrzeczona innemu mężczyźnie. Gwyneth Paltrow, wcielająca się w postać lady Violi, zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Zjawiskowe kreacje aktorskie Paltrow, Judi Dench i Josepha Fiennesa perfekcyjnie uzupełniają kostiumy nagrodzonej Oscarem Sandy Powell.

„Małe kobietki” (2019)

Najnowsza adaptacja klasycznej powieści Louisy May Alcott chwyta za serce energią, która towarzyszy widzom do ostatniej sceny. Reżyserka Greta Gerwig postanowiła na nowo opowiedzieć historię czterech sióstr: Jo, Beth, Amy i Meg, które spędzają ze sobą każdą chwilę, na strychu domu wystawiając pisane przez Jo sztuki. Każda z dziewcząt jest inna, każda marzy o innej przyszłości. Gerwig w swojej produkcji pokazała, że kobieta na swoich zasadach może odnieść sukces i znaleźć swoje miejsce w świecie zdominowanym przez mężczyzn.

„Barry Lyndon” (1975)

Film jest oparty na powieści Williama Makepeace’a Thackeraya – The Luck of Barry Lyndon. Stanley Kubick z powodzeniem opowiedział historię Barryego Lyndona. Irlandzki młodzieniec bez perspektyw, który wkradł się w szeregi osiemnastowiecznej angielskiej arystokracji. Jak mu się to udało? Po prostu – robił, co w jego mocy: był bawidamkiem, zawadiaką, włóczęgą, żołnierzem w wojnie siedmioletniej, rozpustnikiem, szpiegiem i szulerem karcianym W przypadku tej produkcji największe wrażenie robią kostiumy wykorzystane przy zdjęciach do scen batalistycznych. W tym właśnie momencie możemy spostrzec, jak wiele pracy musieli włożyć scenarzyści oraz kostiumowcy.

„Trzej muszkieterowie” (1973)

Ekranizacja powieści Alexandra Dumasa w reżyserii Richarda Lestera. Młody D’Artagnan spragniony kariery królewskiego muszkietera wyrusza do Paryża z listem polecającym od pana de Treville. Po przybyciu na miejsce chłopak wdaje się w konflikt z Atosem, Portosem oraz Aramisem, którzy pragną przeprowadzić z nim pojedynki. W obliczu pojawienia się na placu gwardii kardynała, wspólnie muszą stawić czoła przeciwnikom, Wkrótce D’Artagnan zyskuje zaufanie, wdzięczność oraz przyjaźń muszkieterów. Świetne, barwne zdjęcia, w połączeniu z charakterystycznym ubiorem muszkieterów, w pełni oddają nasze wyobrażenie o Francji tego okresu. Film otrzymał nominację do nagrody BAFTA za Najlepsze Kostiumy.

„Gladiator” (2000)

Film w reżyserii Ridleya Scotta to zawsze uciecha dla ludzkiego oka. Dbałość o szczegóły w tym wypadku sięga zenitu. Generał Maximus, jeden z najwybitniejszych dowódców w rzymskiej armii, dowiaduje się, że umierający cesarz Marek Aureliusz chce uczynić go swoim następcą na tronie. Nie podoba się to prawowitemu dziedzicowi, Kommodusowi, który postanawia pozbyć się rywala i skazuje go na karę śmierci wraz z całą rodziną. Maximusowi cudem udaje się uciec. Trafia do niewoli, gdzie zostaje wyszkolony na gladiatora. Z walki na walkę zyskuje popularność, a na jego występy zaczyna przychodzić coraz więcej ludzi. Maximus jako wojownik wraca do Rzymu, by pomścić swoich bliskich, ale wie, że jedyną potęgą większą od władzy cesarza jest wola ludu i dlatego by dokonać zemsty, musi stać się największym bohaterem Imperium.

„Amadeusz” (1984)

Amerykański film Miloša Formana ukazuje historię Wolfganga Amadeusza Mozarta opowiedzianą z perspektywy Antonia Salieriego, nadwornego kompozytora cesarza Józefa II. Kiedy młody geniusz kompozycji przybywa na dwór cesarza Austrii, między artystami rozpoczyna się rywalizacja. – Jakie Bóg miał zamiary? Moje serce przepełniała nienawiść do tego człowieka. Po raz pierwszy w życiu naszły mnie mordercze myśli – mówi w filmie Salieri, który podziwia ogromny talent swojego rywala, ale nie rozumie, czemu nie było mu dane posiąść takiego daru. Zazdrość i wstręt do hulaszczego trybu życia, który prowadzi Mozart, budzą we Włochu coraz mroczniejsze myśli. Barwny obraz epoki ze wspaniałą muzyką w tle przyniosły produkcji aż osiem statuetek Oscara.

 

Na podstawie: vogue.pl, moviesroom.pl