Michał Giedroyć ogłoszony błogosławionym


Grób Michała Giedroycia w kościele pw. św. Marka w Krakowie, fot. vaticannews.va.lt
Ojciec Święty we środę, 7 listopada, upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do opublikowania dekretu o heroiczności cnót i potwierdzenia kultu od niepamiętnych czasów (jest to tzw. beatyfikacja równoważna) pochodzącego z Litwy Sługi Bożego Michała Giedroycia (1420–1485). Oznacza to wpisanie nowego błogosławionego do kalendarza liturgicznego oraz zezwolenie na oddawanie mu czci w miejscach związanych z jego życiem i działalnością.



Bł. Michał Giedroyć pochodził z rodziny kniaziów litewskich. Według jednych danych urodził się w miejscowości Giedrojcie (lit. Giedraičiai, obecnie rejon malacki), według innych – miał się urodzić w dziedzicznej miejscowości Widziniszki (Videniškiai, obecnie miasteczko w rejonie malackim).

Data urodzenia jest hipotetyczna – rok 1420. Bł. M. Giedroyć zmarł w Krakowie 4 maja 1485 roku. Liturgiczne wspomnienie obchodzone jest w dniu jego śmierci – 4 maja w diecezjach na Litwie i w Polsce, gdzie żywa jest pamięć o błogosławionym. Szczególnie w kościele pw. św. Marka w Krakowie, gdzie przez wiele lat pracował i został pochowany oraz w tych miejscowościach na Litwie, gdzie dotychczas żywy jest kult błogosławionego – szczególnie w Giedrojciach i Widziniszkach.

Bł. Michał Giedroyć był niskiego wzrostu, miał jedną nogę krótszą i poruszał się o kuli. Z tego powodu nazywano go „chromym”. Cierpiał więc od młodości – nie tylko fizycznie, ale także psychicznie – dojrzewając dzięki doświadczeniu własnej ułomności do głębokiego rozumienia Męki Chrystusa i współczucia ludziom cierpiącym. W latach 1461–1465 prawdopodobnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie zdobył stopień bakałarza i w tym samym 1465 roku wstąpił do nowicjatu Zakonu Świętego Augustyna Kanoników Regularnych od Pokuty Błogosławionych Męczenników Najświętszej Maryi Panny de Metro. Biali augustianie, zwani przez ludzi potocznie „markami”, związani byli z kościołem świętego Marka Ewangelisty w Krakowie (stąd też ich potoczna nazwa).

Przyjaźnił się z niezwykłą grupą ludzi, od których II poł. XV wieku nazwana została „Felix Saeculum Cracoviae”. U profesora Akademii Jana z Kęt (1390–1473) Michał Giedroyć mógł się w tym czasie spotykać z Izajaszem Bonerem (1399–1471), Stanisławem Kazimierczykiem (1430–1489), Szymonem z Lipnicy (1438–1482), Władysławem z Gielniowa (1440–1505) i Świętosławem Milczącym (1489). Wszyscy oni umierali w opinii świętości. „W tym klimacie realizowało się szczególne powołanie Michała Giedroycia i dojrzewała Jego świętość; czerpał z niego natchnienie i równocześnie wywarł na nim niezatarte piętno” – tak pisał w swoim liście na 500-lecie śmierci bł. Michała Giedroycia św. Jan Paweł II. Na przykładzie tych świętych widzimy, że przyjaźń może być niezwykle skuteczną drogą do Boga.

Bł. Michał – pomimo kalectwa – mógł ze względu na swoje książęce pochodzenie otrzymać święcenia kapłańskie, chciał jednak pozostać „małym”. Został więc bratem. „(…) jak mnich zamknięty za murami klasztoru był przy Ukrzyżowanym i przy Madonnie. Tak jak strażnik przy sterach. I wiedział, że to ma sens. Bł. Michał Giedroyć choć pochodził z książęcego rodu, umiał przekreślić wszystkie ziemskie perspektywy, aby oddać się bez reszty tej jednej jedynej”. Michał pokornie pełnił powierzoną mu w zakonie funkcję zakrystiana. Opiekował się wnętrzem kościoła świętego Marka. Chwalił Boga nieprzerwanie, posłusznie wypełniał wszystkie zlecone mu prace, dzielnie znosił urągania, prześladowania. Prowadził życie bardzo proste i ubogie. A Bóg, widząc uległość jego serca, obdarzył go już za życia darem proroctwa i czynienia cudów.

Bł. Michał był wrażliwy na ludzkie cierpienie. Ludzie, rozpoznając w nim „przyjaciela Boga”, błagali go o modlitwę wstawienniczą. On zaś wypraszał im w chwilach trosk i zmartwień cudowne łaski u Boga.

„Chowajcie prawdziwą miłość, abyście w Bogu, który miłością jest, mieszkali” – tymi słowami Michał Giedroyć żegnał się ze swoimi braćmi.

Zmarł 4 maja 1485 roku w opinii świętości. Pochowano go w sąsiedztwie ołtarza głównego kościoła św. Marka w Krakowie, w którym całe lata żył i pracował.

Na podstawie: lt.vaticannews.va, KAI, lt.wikipedia.org