85. rocznica urodzin prof. Jerzego Godziszewskiego
„Należy on do coraz rzadszej odmiany ludzi prawdziwie skromnych, ciekawych świata i ludzi, gotowych uczyć się od wszystkich i pozbawionych zawiści. (…) Komplet walorów etycznych wyniósł z domu rodzinnego w Wilnie. Wychował się w atmosferze wysoce artystycznej, w rodzinie kultywującej tradycje patriotyczne” – w laudacji z okazji przyznania prof. Jerzemu Godziszewskiemu tytułu doktora honoris causa Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy w 2007 roku mówił prof. Jerzy Sulikowski.
Jerzy Godziszewski urodził się 24 kwietnia 1935 roku w Wilnie.
Jego ojcem był Tadeusz Godziszewski – rzeźbiarz, konserwator zabytków, szczególnie zasłużony dla powojennej odbudowy Gdańska, prof. Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Przybyły z Polski T. Godziszewski studiował w swoim czasie na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego, gdzie kształcił się pod kierunkiem prof. Bolesława Bałzukiewicza. Egzaminował go natomiast prof. Henryk Kuna – jeden z czołowych rzeźbiarzy dwudziestolecia międzywojennego. W czasach studiów aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym miasta. Był m.in. kierownikiem artystycznym uniwersyteckiego pisma „Alma Mater Vilnensis” oraz pisma „Żagary”. W okresie wileńskim wykonał niemało rzeźb dla kościołów w Wilnie i Kolonii Wileńskiej, gmachów publicznych w Wilnie, prowadził prace konserwatorskie w Ostrej Bramie i kościele św. Teresy.
Mama Jerzego Godziszewskiego była pianistką, nauczycielką muzyki. Tak więc pierwsze kontakty z muzyką miał w domu rodzinnym. W wieku 6 lat rozpoczął w Wilnie regularną naukę gry na fortepianie u Aleksandry Dirvianskaitė, następnie – u prof. Emmy Altberg.
W kwietniu 1945 roku rodzina J. Godziszewskiego wyjechała z Wilna do Polski. Początkowo zamieszkała w Łodzi, a od jesieni 1945 roku – w Toruniu, gdzie ojciec przyszłego pianisty podjął pracę na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
W Toruniu przyszły pianista wstąpił do Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej, którą ukończył z wyróżnieniem w roku 1951 (w klasie prof. Ireny Kurpisz-Stafanowej). W roku 1952 rozpoczął studia pod tym samym kierunkiem w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, które kontynuował następnie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w klasie prof. Stanisława Szpinalskiego, a po jego śmierci – w klasie prof. Marii Wiłkomirskiej. Dyplom z wyróżnieniem tej uczelni otrzymał w 1960 roku.
W tym samym roku został finalistą, zdobywcą II wyróżnienia i nagrody specjalnej, ufundowanej przez Witolda Małcużyńskiego, na VI Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
W nagrodę za to osiągnięcie otrzymał stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki we Włoszech. Wzbogacony o nowe doświadczenia, zaczął koncertować – zarówno w Polsce, jak też – we Francji i Włoszech.
W latach 1967-1978 pracował w Państwowej Wyzszej Szkole Muzycznej we Wrocławiu w klasie fortepianu kolejno jako asystent, wykładowca i starszy wykładowca. W 1978 roku przeniósł się do Bydgoszczy, gdzie prowadził klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Bydgoszczy. Tutaj w 1988 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a na stopień profesora zwyczajnego został mianowany w 1991.
Prowadził aktywną działalność koncertową w kraju i za granicą, występując między innymi na festiwalach pianistycznych. Uprawiał również kameralistykę, jako pianista-akompaniator występował z solistami-instrumentalistami i wokalistami.
Dokonał licznych nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia, a także nagrał płyty dla Polskich Nagrań, Wifonu, Acte Prealable, Dux oraz Blütner Records.
Wydarzeniem, nie tylko w skali kraju, był wydany przez Polskie Radio jego album zawierający wszystkie solowe utwory fortepianowe Karola Szymanowskiego.
Nagranie to zostało uznane przez miesięcznik „Studio” Płytą Roku 1998 oraz otrzymało nagrodę Fundacji im. K. Szymanowskiego i polskiego przemysłu fonograficznego „Fryderyki 1998”.
Uczestniczył w jury wielu konkursów międzynarodowych, m.in. konkursu im. K. Szymanowskiego w Łodzi (1983), im. I.J. Paderewskiego w Bydgoszczy oraz konkursu dla młodych pianistów „Artur Rubinstein in memoriam” w Bydgoszczy. Był członkiem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków, Towarzysatwa im. Fryderyka Chopina w Warszawie, Towarzystwa im. K. Szymanowskiego w Zakopanem i Towarzystwa Muzycznego im. I.J. Paderewskiego w Bydgoszczy.
27 listopada 2007 roku Akademia Muzyczna w Bydgoszczy przyznała mu (pierwszy w swojej historii) tytuł doktora honoris causa. Zmarł nagle 4 marca 2016 roku.
Jerzy Godziszewski został pochowany na cmentarzu Nowofarnym w Bydgoszczy.
Na podstawie: gdansk.strefa.com, amuz.bydgoszcz.pl. pl.wikipedia.org
