73. rocznica zakończenia II wojny światowej
Przedśmiertny dekret Hitlera o mianowaniu admirała Karla Doenitza głową państwa dotarł do jego kwatery w Szlezwiku-Holsztynie 1 maja 1945 r. Głównym celem nowego przywódcy dogorywającej III Rzeszy było jak najszybsze zawieszenie broni na froncie zachodnim.
Doenitz zakładał, że walczące nadal z Armią Czerwoną wojska niemieckie będą mogły swobodnie cofać się na zachód i po przejściu linii frontu poddadzą się Amerykanom bądź Brytyjczykom, unikając w ten sposób niewoli radzieckiej. Wiązano z tym nadzieję na przepuszczenie na zachód także cywilnych niemieckich uchodźców.
Naczelny dowódca wojsk brytyjskich na froncie zachodnim marszałek Bernard Montgomery przyjął 4 maja 1945 r. w swej polowej kwaterze kapitulację wojsk niemieckich w północno-zachodnich Niemczech, Danii i Holandii. Akt ten podpisał wydelegowany przez Doenitza admirał Hans-Georg von Friedeburg.
Następnego dnia von Friedeburg przybył na dalsze rokowania do kwatery naczelnego dowództwa alianckich sił ekspedycyjnych w Reims we Francji. 6 maja 1945 r. dołączył do niego generał Alfred Jodl. Obaj starali się przeforsować wariant zawieszenia broni na zachodzie i przepuszczania przez linię frontu żołnierzy i uchodźców cofających się ze wschodu. Naczelny aliancki dowódca generał Dwight Eisenhower nie wyraził na to zgody i wymusił zgodę Doenitza na bezwarunkową kapitulację całości niemieckich sił zbrojnych.
Odpowiedni dokument Jodl i von Friedeburg podpisali w Reims 7 maja 1945 r. o godzinie 2.41 nad ranem. Przewidywał on przerwanie walk 8 maja o godzinie 23.01.
Sygnatariuszem wspomnianego dokumentu był również przedstawiciel Armii Czerwonej w naczelnym dowództwie sił alianckich generał Iwan Susłoparow. Stalin uznał jednak, że Związek Radziecki jako główne mocarstwo koalicji antyhitlerowskiej nie może zaakceptować tej formy przypieczętowania zwycięstwa nad Niemcami. Od razu zażądał ponowienia aktu kapitulacji, tym razem w obecności przedstawicieli naczelnych dowództw czterech głównych państw sojuszniczych.
Ceremonia odbyła się w byłym kasynie oficerskim szkoły saperskiej w dzielnicy Berlina Karlshorst. Jako przedstawiciele głównych rodzajów niemieckich sił zbrojnych kapitulację podpisali von Friedeburg, feldmarszałek Wilhelm Keitl i generał lotnictwa Hans-Juergen Stumpff.
Jako przedstawiciel naczelnego dowództwa radzieckich sił zbrojnych w roli sygnatariusza wystąpił marszałek Gieorgij Żukow, alianci zachodni powierzyli to zadanie brytyjskiemu generałowi lotnictwa Arthurowi Tedderowi. Ponadto dokument podpisali jako świadkowie naczelny dowódca amerykańskiego lotnictwa strategicznego generał Carl Spaatz i dowódca 1. armii francuskiej generał Jean de Lattre de Tassigny.
Podpisy złożono o godzinie 22.30. W Moskwie, ze ze względu na dwugodzinną różnicę czasu, był już 9 maja i dlatego ten właśnie dzień w Związku Radzieckim i krajach mu podporządkowanych obchodzono jako Dzień Zwycięstwa.
Kapitulacja III Rzeszy zakończyła działania wojenne w Europie. Nadal jednak toczyły się walki z Japonią na Dalekim Wschodzie. Dopiero jej kapitulacja – 2 września 1945 r. – była końcem II wojny światowej, która pochłonęła ponad 50 mln ofiar – poległych, zamordowanych i zmarłych w wyniku działań wojennych.
Historycy różnią się w ocenie znaczenia 8 maja 1945 r. dla naszego kontynentu. Według jednych badaczy koniec wojny w Europie oznaczał przede wszystkim zwycięstwo nad nazizmem i ocalenie przed zagładą. Dla innych jest dniem klęski narodów wschodniej Europy, oddanych przez zachodnich aliantów pod radzieckie panowanie. Litwa i Polska Dzień Zwycięstwa świętują 8 maja dopiero od czasu upadku Związku Radzieckiego. Wcześniej świętowany był – podobnie jak w innych krajach bloku wschodniego – 9 maja.
Dla uczczenia pamięci ofiar II wojny światowej przedstawiciele litewskiego rządu złożyli dziś kwiaty przy memoriale w Ponarach, na cmentarzach na Antokolu i w parku Zakret. W wydarzeniach wzięła także udział zmbasador RP na Litwie Urszula Doroszewska.
Na podstawie: PAP, IAR, inf. wł.
