110. rocznica urodzin wykonawcy "Ostatniej niedzieli"

Najbardziej znane piosenki w wykonaniu Mieczysława Fogga to "Czerwone maki na Monte Cassino", "Kwiat paproci", "Ta ostatnia niedziela", "Co nam zostało z tych lat", "Jesienne róże".

Mieczysław Fogg, a właściwie Mieczysław Fogiel, urodził się w Warszawie 30 maja 1901 roku. Jego matka prowadziła sklep w domu na rogu ulicy Długiej i Freta, a ojciec był maszynistą kolejowym.

Kariera artystyczna Fogga rozpoczęła się w dwudziestoleciu międzywojennym i trwała kilka dekad po zakończeniu II wojny światowej. Obdarzony barytonem lirycznym, debiutował w 1928 roku w słynnym Chórze Dana na scenie warszawskiego teatru Qui Pro Quo. Fogg był jednym z najpopularniejszych artystów polskiej estrady, związanym z nią ponad 60 lat. Był pierwszym polskim artystą, który wystąpił w telewizji, w 1939 roku śpiewał w studiu w Londynie.

Mieczysław Fogg był bardzo aktywny w czasie wojny. Pomagał Żydom, za co rząd Izraela uhonorował go tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Gdy w Warszawie rozpoczęło się powstanie, śpiewał na barykadach słynny "Marsz Mokotowa". Był kilkakrotnie ranny. W czasie wojny powstała też piosenka: "Zawiodły me sny, synku mój".

Fogg koncertował w całej Europie, był też pierwszym po wojnie polskim artystą, który pojechał do Stanów Zjednoczonych. Wszędzie był entuzjastycznie przyjmowany. W 1971 roku wydano pamiętnik Mieczysława Fogga, noszący tytuł "Od palanta do belcanta" (pod redakcją Zbigniewa K. Rogowskiego).

Mieczysław Fogg dał blisko 16 tysięcy koncertów. Śpiewał w 25 krajach Europy oraz w Brazylii, Izraelu, na Cejlonie, w ośrodkach polonijnych Nowej Zelandii, Australii oraz wielokrotnie w USA i Kanadzie. Otrzymywał honorowe obywatelstwa, zdobywał złote płyty, mikrofony, dyplomy i tytuły najpopularniejszego piosenkarza. Zgromadził setki nagród i wyróżnień. Polskie Nagrania przyznały mu honorową Złotą Płytę za całokształt działalności artystycznej (1970). Otrzymał tytuł i nagrodę Homo Varsoviensis, przyznawaną zasłużonym warszawiakom (1977), wódz indiańskiego szczepu Tuscarora zawarł z nim przymierze krwi, nadając mu imię Śpiewający Biały Orzeł. W 1986 roku z okazji 85. urodzin i 60-lecia pracy artystycznej został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 3 września 1990 roku. Jest pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

Na podstawie: IAR, pl.wikipedia.org